Vliegfeest

HET VLIEGFEEST

Vanuit mijn positie zie ik voor mij drie zweefvliegtuigen synchroon een looping draaien. Het ging goed en deed mij herinneren dat ik ook zo was begonnen. Ik stond op ‘hold’ en wachtte op toestemming om de baan op te gaan. De bedoeling is dat ik naar 25 kilometer hoogte ga en dan met 5.000 km/h op 200 meter hoogte over de baan kom. Daarvoor staan zes computers om het veld opgesteld, die op de millimeter nauwkeurig het vliegtuig dat laten doen. Meer dan 100.000 mensen zullen zich afvragen wat ze hebben gezien.

De toren meldt zich, ik moet vertrekken. Ten faveure van mijn publiek trek ik na 300 meter vertikaal op, vol vermogen. Het is geen prettig gevoel, maar het duurt maar 10 seconden, daarna begin ik aan mijn voorgeschreven rondjes voor ik op 25 kilometer ben, duurt het wel een kwartiertje. Onder mij begint het gerollebol van wat klein grut, ‘the show must go on’, na een paar minuten zie ik er al niets meer van. Als ik op hoogte ben, zie ik dat het overal om mij heen glashelder is, ik kan wel 1.000 kilometer ver kijken. De horizon is, zoals altijd, mooi gebogen.

Plotseling wordt mijn aandacht getrokken door een aantal zeer heldere lichten, die alle kanten opgaan. Eén komt met hoge snelheid mijn kant op. Ik vraag de toren wat het is. Ze zeggen dat ze ook iets zien op de radar, maar niemand weet het. Ze zullen het ook nooit weten, want onder mij zie ik een ontzettende lichtflits. Een paar seconden later wordt mijn vliegtuig als een botsautootje heen er weer geslingerd door de schokgolf die passeert.

Enkele minuten later kan ik om mij heen niets meer zien wat duidt op mens of natuur, alles brandt en rookt. Het dringt tot me door dat nu overal bommenwerpers de lucht in gaan. Onderzeeboten hun luiken openen en hun lasten richten op de vermeende vijand. Op alle kanalen van mijn radio is chaos, er is geen wijs uit te worden, maar heel snel neemt het lawaai af.

Na vijf minuten is het doodstil. Onder mij zie ik een vaalroze radioactieve gloeiend hete band ontstaan en ik begrijp dat de aarde wordt veranderd in een levenloze steenklomp. Hoe kan zoiets in hemelsnaam gebeuren. Meestal is de aanleiding iets stoms, de ene of andere sukkel schiet de verkeerde man neer, een vliegtuig uit de lucht of blaast een boot op.

Mijn brandstof is op, ik besluit richting zee te gaan. Dat wordt tien minuten zweefvliegen.

Zou over 100.000 jaar nu weer nieuw leven ontstaan? En zou dat net zo dom worden als wat we nu hebben gehad? Ik zit op 1.000 meter en zie dat de zee kookt. Dat was het dan, ik draai de zuurstofkraan dicht.

Nog 30 seconden weet ik. Op het laatste moment moet ik nog lachen bij het idee dat ik in het Guiness book of records wordt opgenomen als de laatste mens op aarde.

© Copyright hetverhaalvandeweek

Ingezonden door

hetverhaalvandeweek

Geplaatst op

09-07-2019

Over dit verhaal

We moeten ons realiseren dat er maar een klein aardetje is met mensen.

Tags

Helderelichten Radiostilte Vliegtuig