De plu

DE PLU

Dwars op het galerijpad lag een paraplu, maar de buurvrouw die erbij hoorde, was er niet. Dat is vreemd, zou ze opgestraald zijn? Nee, zulke fijnzinnige precisieapparatuur heeft onze dorpsmaffia niet. Maar hoe dan? Ontvoerd door twee mannen? Van achteren met een doek chloroform op haar neus? Ieder aan een kant als ondersteuning? Zo loop je gemakkelijk de galerij af. Maar dat kan niet, het is niet breed genoeg voor drie man. Deze buurt is nogal rustig, ze kunnen haar ook over de rand kiepen, zes meter is te doen, en als ze een been breekt, is dat alleen maar gemakkelijk met opvouwen achter in de auto.

Maar waarom wilde ze haar hebben? Het is een stevige tante, maar ze bezit niet zoveel. Misschien hadden ze lesmateriaal nodig voor de maffiaklas, onderwerp: Hoe pleeg je een moord? Ben ik even blij dat het wat later is geworden op ons mannenavondje. Wat doen ze nu met haar? Ophangen in een klaslokaal is niet zo eenvoudig. Er zitten geen haken in het plafond. Het zou met de klaslokaaldeur kunnen. Buurvrouw aan een kant, touw erover heen dat je kunt vastknopen aan de deurknop aan de andere kant. Het nadeel is wel dat je met z’n allen een kwartier lang op de tocht zit.

Andere manier, met een mes, dan heb je wel iemand nodig met een slagersopleiding. Het is de vraag of er zo een in de groep zit. Voor wat handzame brokken is dat toch een must. Het zal er wel op uitdraaien, klap op de kop, in een stuk tapijt rollen, een bus huren en met z’n allen naar een leuk stromend riviertje rijden. Niemand te zien, plons. Dat wordt dan een onvoldoende voor de hele klas, want ze hebben vergeten er een paar stenen aan te binden en nu drijft het rolletje met gezwinde spoed richting zee. Het keukenraam gaat open en door de spleet roept de buurvrouw “Kom je een kop koffie drinken? Neem dan gelijk mijn plu mee.”

© Copyright hetverhaalvandeweek