Akelige eenzaamheid

Akelige eenzaamheid

Die ochtend van de negende december 2018 was Bjarne vroeg wakker. Hij had onrustig geslapen omdat hij over de liefde had gedroomd. Het leven zat hem tegen, maar hij hield goede moed.
Het was een mooi moment om eens in zijn dagboek te gaan lezen. Hij keerde terug naar vijfentwintig maart 2018.

25 maart 2018

Het was in het jaar 2018. Het beloofde lente te worden, maar de dood had zijn sporen achtergelaten. Een leegte die geen leegte was, het ruisen van emoties op de achtergrond van het bestaan.

Het verhaal over de vijftiger Bjarne Gosse die op zoek was naar de liefde was meer een verhaal geworden over een man met een meervoudige psychiatrische handicap die worstelde met zijn eenzaamheid. Om zijn zinnen te verzetten was hij begonnen met het schrijven van gedichten in de Engelse taal.

Orphan at the grave of his mother

The flowers never in immortal bloom
between the tender grass on your grave 
a final move to a forgotten dream 

again on the road, on the way
between the red sun 
and pink moon

letters to testimony
are the history of your country

not on the same wavelength
the horizon repeats itself in the act
like the tides of the sea

a country without a mother
your silence by intimacy
that gives freedom
to intense melancholy

as a rebel in lost land
with silly fools
who do not see your soul.


Er waren drie mensen in de wereld die zijn gedicht hadden gelezen. Het was verbeelding, zijn moeder had geen graf, haar as zou worden uitgestrooid. Een eenzame man die op alle gedichten reageerde gaf een reactie op het Engelstalige gedicht. Een vrouw op Web Tales, een site waar hij ook regelmatig publiceerde gaf een reactie op het gedicht. Zjn Braziliaanse chatvriend op datingsite Badoo, wiens blinde grootvader een bekende dichter was in de stad waar hij woonde, gaf een reactie op het gedicht.

Op vrijdag 23 maart 2018 zag hij na lange tijd zijn oudere zus terug. Ze was veranderd, ze zag er moe uit. Ze had net als Bjarne waarschijnlijk een zware tijd achter de rug. Ze was met haar twee zonen naar het graf van de vader van Bjarne geweest. Het was de dag dat deze vader jarig zou zijn geweest indien hij nog in leven was. Het was niet haar vader, en het was ook niet de grootvader van haar twee zonen, biologisch gezien, maar ze waren wel naar het graf geweest, iets wat Bjarne niet meer had gedaan.

Zijn zus omhelsde hem, ze zei iets over negenentwintig jaar niet gezien, maar dat klopte niet, hij had haar veertien jaar terug ook eens gezien in de woning van zijn ouders. Ze toonde wat belangstelling voor zijn woning, haar twee zonen zaten in de auto. Bjarne bracht tien schilderwerken naar de auto. De zonen zeiden niets. Zijn zus legde de doeken in de bagageruimte van de auto. Ze zouden worden opgehangen in een kantoorruimte waar mensen kwamen die wel belangstelling voor kunst hadden. Dat was in elk geval beter dan ze allemaal naar de kringloopwinkel brengen. Er waren al tachtig werken naar de kringloopwinkel gebracht sinds 2015.
Ze leek serieus haar best te willen gaan doen voor haar jongere broer Bjarne, die vroeger haar lievelingsbroertje was.

Bjarne wist niet heel veel te zeggen, hij voelde de jaren van akelige dwarse eenzaamheid. De zonen zeiden niets, niet eens een groet of gedag.
De zus van Bjarne zei dat ze nog een keer terug zou komen en ze wenste hem veel sterkte met alles.
Toen ze weg was werd het heel stil in de woning van Bjarne. En er kwamen tranen.

Hereniging zus en broer

Hoe pril zijn emoties nu
in wandelgangen van bestaan
hereniging spreekt van oude wonden

teruggevonden als familielid
oogcontact in droeve taal
na heengaan van moeder

hoe moest zij haar jongere broer
helpen met zijn weemoedigheid
verloren artistieke gaven

ze had haar zonen meegenomen
die spraken niet tegen hun oom
hij keerde moedeloos terug in zijn woning

die vol met schilderwerken stond
uit tijd dat hij zijn lot met verf beschikte
totdat dichter in hem opstond

nooit zeiden ze iets over zijn zinnen
zijn sensibiliteit of waarheid in zijn droom
hun moeder was naar haar broer gegaan

en broer dat was ik in deze bedoeling
van eindeloze straten met herinneringen
even die tastbare snik in haar stem

ogen die nogmaals naar familieogen keken
alsof er leven vertrok in verkeerde droom

en niemand werd er herkend in stemmen
die hem najoegen in zinloze gekte.


Hector Havermout

De volgende dag confronteerde Bjarne zijn zus met zijn nare gevoelens.
Er volgde een korte mailwisseling. Eindelijk kwam Bjarne iets te weten over laatste levensmaanden van zijn moeder. Het was een koppige vrouw geweest, zijn zus had moeilijke tijd gehad.
Toen zondag 25 maart 2018 nog maar net was begonnen schreef Bjarne een bericht aan zijn zus.


Het is voor een sociale huurwoning een hele mooie woning. Maar het is voor mij lastig om steeds met die post van de woningbouw om te gaan. Ik weet nog niet precies wat er staat te gebeuren. Je  krijgt van allerlei mensen post, maar ik kan ook niet in de toekomst kijken. Ik vind de locatie mooi, zoveel dingen hier in de buurt en het Oosterpark op steenworp afstand. Ik ben gehecht aan het hoge plafond wat je niet vaak hebt in sociale huurwoningen, zeker vergeleken mijn vorige woning. Ik heb in ieder geval een impuls gekregen om weer spullen uit te zoeken en weg te gooien en weer wat voorbereiding voor de verhuizing, waarvoor mijn dank. Piet mag ook een schilderwerk komen uitzoeken als hij dat wilt, ik hoef er verder geen geld voor, ik heb het materiaal in het verleden voordat het dwi moeilijk ging doen al uitgebreid terugverdiend. Ik ben blij als er iets mee gebeurd. Ik ga er nog een aantal naar de kringloopwinkel brengen, die is hier ook om de hoek. Ik vind het een fijne woning en ik hoop dat alles goed komt. Ik kan net als moeder en pa overigens ook, niet zo goed met hulpverleners overweg, maar ik wil jou en Piet ook niet op dezelfde manier belasten als moeder. Ik kon daar moeilijk mee omgaan, ze was erg irrationeel en naar mij toe altijd dominant, misschien is dat voor jou en Piet makkelijker geweest. Je hoort wel vaker dat moeilijke ouders beter met kleinkinderen om kunnen gaan. Ik waardeer het van jouw zoon dat hij haar dat nog heeft gegeven. Ik vind het spijtig dat het allemaal zo is gelopen. Ik ben waarschijnlijk ook geen goede broer geweest voor jou en Piet, maar ik heb een lijdzaam leven moeten lijden met mijn handicap waar later nog meer diagnoses zijn bijgekomen. Ik vind het schrijven leuk, ik heb heel veel tekeningen.
Of ik het schilderen ooit nog wil oppakken weet ik niet. Ik wil eerst weer wat ruimte maken.
Goede reis naar Cuba.

Jouw broer, Bjarne Gosse"

© Copyright Bjarne

Ingezonden door

Bjarne

Geplaatst op

09-12-2018

Tags

Bjarne Hobby