vakantie

Vakantie is een fantastische tijd waar iedereen naar toe leeft.
Als het dan zover is verschijnen de mooiste foto’s op Facebook van ideale gezinnen met het mooiste weer, de prachtigste plekken en het lekkerste eten.
Waar je nooit wat over leest of iets van ziet is de ellende.
Nou, hou je vast, hier komt het.
Om te beginnen werden mijn 3 weken gehalveerd door omstandigheden op het werk. Eigenlijk nog een geluk, we hadden er helemaal niet meer op gerekend. Dus ook niets geboekt. Toen bleek dat we toch nog 1,5 week weg konden, gingen we zoeken.
Op het tijdstip van boeken gaven alle weerberichten aan, dat het in heel Europa slecht weer zou worden die 1,5 week, behalve in midden Italië.
Op zich is dat boeken al een stress, want je wil niet te veel betalen, maar we hebben wel noten op onze zang. We willen met de caravan bij een meer of rivier in verband met de (zee)hond. Deze kan nou eenmaal niet in het zoute water van de zee zwemmen, omdat ie dan de halve zee leeg zuipt. Op zich maakt niemand zich daar druk over, maar als er 5 minuten later aan de andere kant van de hond net zoveel water in diaree-vorm uitkomt, krijg je toch gezeik van andere badgasten.
Maar om even terug te komen op het boeken, als je op reserveren klikt, komt er toch altijd weer wat bij in de vorm van reserveringskosten, toeslagen, belastingen, e.d. Sowieso is de v.a. €xxx,- prijs bij ons nooit van toepassing. Ik denk bij niemand, tenzij je ergens half januari naar toe wilt, waar niemand wil zijn op dat moment. Uiteindelijk iets gevonden wat ons wel goed zou passen qua alles. Prima weer en aan een meer, we hadden er zin in.
Maar ja, je kunt niet zomaar weg! Nee, eerst je dochter organiseren voor het verzorgen van de vogeltjes, vissen en planten. Geregeld, we kunnen gaan. “Schat, had je haar nog even goed verteld welke planten nep zijn?”
1500 km rijden met files en onderweg slapen met kans op overval, waar tegenwoordig zoveel voor gewaarschuwd wordt. Ik ben niet bang aangelegd, maar je slaapt toch anders. In ieder geval met een koevoet naast m’n bed.
Dan kom je in Zwitserland waar ze autovignetten uitgevonden hebben. In principe vind ik dat een prima systeem, Nederland zou er ook aan moeten beginnen. Het is in ieder geval een stuk beter geregeld dan die achterlijke tolpoorten in Frankrijk, waar eindeloze files staan tijdens de vakantieperiode. En waar je als buitenlander gediscrimineerd wordt en dus andere prijzen betaalt dan de Fransen. In principe kunnen ze dat in Zwitserland ook, voor een caravan heb je namelijk nog een extra vignet nodig. Geweldig, hoe bedenken ze het. Ik vraag me af hoeveel vignetten die vrachtwagens betalen die met een stuk of 10 auto’s over de Zwitserse wegen rijden.
Zwitserland voorbij en Flitsmeister doet zijn werk weer. Mooi, gas op die lollie….uhh…een paar kilometer. Daarna één en al trajectcontroles, honderden kilometers lang. Zucht, die cruisecontrole maar weer terug op 85 km/h tussen het vrachtverkeer. Het laatste stukje toch nog even naar de 110 km/h waar Flitsmeister aangaf dat het weer kon. Eenmaal bijna op plaats van bestemming, nou ja bijna, nog een schamele 200 km, gingen we van de tolwegen af. Het leek wel of we ook van de weg af gingen. Die gasten hebben daar nog wegen uit de Romeinse tijd. Niet te geloven dat die caravan nog uit één stuk bestond bij aankomst.
Aangekomen op de camping zijn we te voet naar “onze” staanplaats gaan kijken. Hmmm, op zich niks mis mee, maar wel ver van het meer. En die joekel van ons moet nou eenmaal een uurtje of 6 per dag in het water liggen, anders denkt ie dat ie uitdroogt. Dus naar de receptie voor andere staanplaats, liefst direct aan het meer. Extra betalen? Ja, best, ik ben er inmiddels aan gewend om extra te betalen zodra ik op de “reserveren”-knop gedrukt heb.
Die caravan neer gezet, gesteld en de voortent als luifel neergezet. Het is hier immers bloedheet, windstil en we zitten aan het eind van een doodlopend straatje. Wie doet ons wat? Vakantie!
Even zitten, biertje, wijntje. “Verdomd, wat hebben we het goed hè schat?” “Nou, mensen die het beter hebben dan wij, die hebben het pas ECHT goed”
De avond valt. En als je eroverheen gelezen hebt, we zitten recht aan het meer, dus vanaf de eerste schemering miljoenen muggen. En dit lijken van die gemuteerde muggen die ook nog eens dol zijn op alles wat bij ons tegen muggen helpt.
Volgende dag, fantastisch weer. Om even op te scheppen, de koelkasten konden het niet bijhouden, zo warm was het. Die caravandingen zijn gemaakt om 20 graden te koelen ten opzichte van de buitentemperatuur. Dat de kaas en boter wat liggen te zweten, daar heb ik geen medelijden mee, ik zweet ook. Maar 15 graden bier is niet te zuipen. Terug naar de receptie, extra koelkast bijhuren (en bijbetalen natuurlijk, maar dat spreekt voor zich)
Op de camping moeten we wc’s en douches delen met anderen. Op zich is dat niet iets waar ik wakker van lig, maar helemaal fris vind ik het niet. Ook had ik niet het idee dat het sanitair op deze camping overdreven goed gepoetst werd. Maar ik moet me niet aanstellen, ik heb het vast mis. Italianen zijn immers een heel schoon volk, daarom moet je ook met een badmuts in het zwembad. Overigens krijgen we ook nog eens Italianen naast ons met klein krijsend jong wat voortdurend voor onze ogen op het potje moet. Even de billetjes afvegen. “Doe maar even richting die Hollanders met die vieze natte hond” lijken ze te denken. Fijn dat beeld op je netvlies als je zit te eten.
Over eten gesproken, wat zullen we morgen eens eten? Lijstje maken en op naar de supermarkt. Niet naar de campingwinkel, die is niet te betalen. Nee, we gaan 20 km verderop. “Laten we goed inslaan, de supermarkt is een eind weg.” Voor €100,- boodschappen halen voor de hele week om vervolgens 2 dagen later weer in de supermarkt te lopen.
Veel gerechten zijn geschikt voor de Skottelbraai. Ideaal, je flikkert de hele zooi in die
uit de kluiten gewassen wokpan, vuurtje eronder en bakken maar. Nou ben ik wat zuinig geweest met betrekking tot het gasreduceerventiel wat je tussen de gasfles en de slang van de Skottelbraai zet. Nee, nee, nee, het is niet wat je denkt. Ik heb niet de slang rechtstreeks aan de fles gezet. Wel heb ik het reduceerventiel gepakt van de gasbrander waar je bitumen daken mee kunt branden, of waarmee je, zoals ik laatst, onkruid tussen de stenen mee verbrand. Dat is namelijk een reduceerventiel waarbij je de druk kunt instellen, supermakkelijk, maar je moet het natuurlijk niet vergeten. Dat was ik wel dus. Fles open en aan de knop van de Skottelbraai draaien, waarna de automatische ontsteking komt. In één klap (let op de woordspeling) bekend op de camping. “Oh, dat zijn die mensen met die ontplofte Skottelbraai. Kijk, hij heeft ook geen wenkbrauwen, zie je dat?”
Na het eten, “verdraaid, wat voel ik nu?” Regen? Even de buienradar checken, ik bedoel, als het HIER al regent, dan moet de rest van de wereld toch zeker verzuipen nu. Nee hoor, hier blijkt het te regenen terwijl in Nederland de mussen van het dak smelten.
Nou ja, laten we het beste ervan maken, gaat vast over. En inderdaad, de zon ging weer schijnen. Hatsieflatsie, dat shirt uit en met dat Goddelijke lichaam in het felle licht van die bal met brandende lava. Hopend dat andere campinggasten niet plotseling emmers water over me heen gooien, om die aangespoelde witte walvis nat te houden. Goh, eindelijk vakantie, ik ben er aan toe. Een uurtje later lijk ik zelf wel een bal met brandende lava, ik ben ze rood als een kreeft.
Volgende dag maar niet in de zon liggen dan. Naar Firenza (Florence) gereden. 2 uur heen over die klote wegen, 3 uur rondlopen in de snikhete zon om vervolgens weer 2 uur terug te rijden.
Maar goed, alles gedaan voor mooie foto’s, zodat iedereen op Facebook kan zien hoe goed we het hebben.
Eenmaal teruggekomen het weggewaaide wasgoed terugzoeken op de hele camping, want het had wat gewaaid, geen storm hoor, maar ja, wind had ik hier nog niet gevoeld. De voortent stond daarom ook nog los op de grond. Tenminste, toen we weggingen. Nu stond hij te dansen in de wind. Het is dat die gehuurde koelkast met 24 liter bier op de grondflap van de tent stond, anders was ie over de caravan heen gewaaid. Nu zat er alleen een scheur in de tent van de scherpe rand van de koelkast.
Vloekend, scheldend en tierend extra haringen en touwen aan de tent maken om de boel op de grond te houden.
Ik denk dat we alles nu wel zo’n beetje gehad hebben. Eindelijk vakantie, ik ben er aan toe.

Of ik depressief of ondankbaar ben? Absoluut niet, ik heb wat dingen aangedikt en overdreven en de hond heeft een fantastische vakantie gehad.

© Copyright elwin de kort