psychiatrische kus

“tzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz” kortsluiting in haar hoofd. Even later ligt ze in een dwangbuis in de isoleercel. Rondom witte kussens, de kussens komen op haar af, de ruimte wordt steeds kleiner en kleiner… ze kan zich niet bewegen door dat pak, ze probeert zich daaruit te wurmen maar het lukt niet. Een gevoel van angst komt op haar af. Alles rondom haar heen voelt als vreemd aan. Ze lijkt niet op deze wereld te zijn, maar in haar eigen wereld. Ze wordt gek… Een paar dagen later zit ze op de gewone afdeling, met gepaste medicatie is alles weer “normaal”, wat zij als normaal beschouwen. Wat zij normaal vinden, vinden die anderen abnormaal. De gewone mensen. De normale mensen.

Ze volgt de sessies die haar opgedragen worden. Poëzie, zang, sport, beeldende vorming en muziektherapie. Vooral dat laatste vindt ze zeer boeiend. De muziektherapeut met zijn blonde lange haren, metal T-shirt met zwarte broek zorgt ervoor dat zij geen enkele sessie mist. Ogen kruisten elkaar, de vlinders komen elkaar tegen toen ze dichter bij elkaar komen, en gaan weer weg als ze uit elkaar gedreven worden door andere patiënten. Weken gaan voorbij, zij snelt altijd tot bij hem voor haar baslessen. Hij legt haar vingers met zijn tedere, zachte handen in de juiste positie. Dit gevoel overmeestert haar stoutste dromen.

Er word plotseling geklopt aan de deur, Gert snelt naar de deur, en struikelt over zijn eigen voeten en met gespreide armen valt hij neer op zijn hoofd. Zoals hij neervalt, staat hij plots op. Hij bloedt verschrikkelijk veel. Het bloed druppelt tot op de grond. Hij verliest zijn bewustzijn. Even later komt de verpleging en voert hem weg naar het UZ in Gent. Als de sessies gedaan zijn, gaat ze hem bezoeken.

Rond 17.00 u komt ze aan. Bij het onthaal zeggen ze dat hij nog op spoed ligt maar dat ze er wel bij mag gaan. Hij glundert met zijn bebloed gezicht en een snee boven de wenkbrauw. Je ziet hem lijden van de pijn maar zijn gezicht sprak boekdelen. Ik kom dichterbij, en hij geeft mij een tedere, zachte kus op de mond, en nog één en nog één. Een gelukzalig gevoel komt naar boven. De vlinders kruisten elkaars pad en stegen op als een mooi balletstukje van het Zwanenmeer.

© Copyright Ann