Ze had haar afscheidsbrief al geschreven.

Kyara, 13:39

'Het spijt me...' zegt hij. Hij laat mijn hand los. 'Ik wil niet meer met je verder.' Ik ben stil, mijn blik glijdt door de omgeving en terug naar hem. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik dacht dat we zouden trouwen, dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven. Ik ben te naief, dat weet ik. Maar hij heeft het me echt laten geloven... Nee, Kyara, niet huilen nu... Te laat, daar sta ik dan, te janken. Wederom omdat ik iemand verkeerd in heb geschat. Ik ben ook zo stom! Ik durf hem niet meer aan te kijken en draai me om. Langzaam begin ik ten lopen. 'Kyara! wacht!' hoor ik hem roepen. Te laat, ik begin te rennen. Ik kijk niet meer om, ik pak niet eens mijn jas uit mijn kluisje. Ik ren de school uit, en ik weet dat iedereen me aangaapt, maar het kan me niks meer schelen. Ik wil weg, weg van hier, weg van hem.


Siebe, 13:44

Het heeft me altijd al pijn gedaan haar te zien huilen, ook als het mijn fout niet is. Maar dit keer is het dat wel... Ze rende weg, God weet waar heen. Ze begrijpt me niet, ik hou nog steeds onvoorwaardelijk van haar. Maar ik weet dat ik dat vroeg of laat ga verpesten, en dat zou haar nog veel meer pijn doen. Ik ben niet goed voor haar, maar dat wil ze niet inzien. Ze zegt dat ze van me houdt, dat doet ze ook, maar ze houdt van mijn buitenkant. Ze weet niet wat voor een monster ik kan zijn. Ik heb haar laten geloven dat we een toekomst hadden. Ik weet niet wat ik moet doen. Wat als ze zichzelf iets aandoet? nee, vast niet, we zijn op school. Ze rookt er vast even eentje en komt dan weer binnen, ze heeft niet eens een jas aangetrokken. Ze komt daarna gewoon weer naar de les, want spijbelen is niks voor haar. Zie je, paniek om niks.

Kyara, 13:52
Waar ik precies heen ben gefietst, weet ik ook niet. Waar ik naartoe ga, is ook nog wazig. Door de tranen heen en over het geweld van mij gedachten kan ik niet helder denken. Ik loop over van gevoel, Wat moet ik nou doen zonder hem? Is het het dan nog wel waard? Ik blijf fietsen, ik blijf trappen.

Eindelijk ben ik ergens waar ik kan nadenken. Ik fiets over de parkeerplaats en gooi mijn fiets bij de bosjes. Ik zet hem zelfs op slot, uit gewoonte denk ik, en ik neem mijn tas mee. Ik loop het gras op en loop door totdat ik onzichtbaar ben vanaf de parkeerplaats. Ik ga zitten en steek nog een sigaret op.

Siebe, 15:13

Ik begin me zorgen te maken, ik heb haar sinds de pauze niet meer gezien. Wat als haar gedachten het weer hebben overgenomen? Wat als ze zichzelf toch wat aangedaan heeft? Ik zoek het nummer van Elise, de beste vriendin van Kyara, in mijn contacten. Als ik die gevonden heb, stuur ik haar een berichtje: Hi, waar is Kyara? Bijna meteen krijg ik reactie: geen idee, ik dacht dat jij dat wel wist
Shit, er is iets goed mis, ik app haar, maar de berichten komen niet over. Dan besluit ik haar te bellen, een eerste keer, een tweede en zelfs een derde, maar ze neemt niet op. Shit! Heeft ze haar telefoon nou uitstaan!? Ik wil haar niet kwijt! En ik zou al helemaal niet kunnen leven met het idee dat haar dood mijn schuld zou zijn! Zou ze het zo heftig oppakken? Misschien is ze naar huis gegaan en ligt ze gewoon te slapen.

Als ik om half vier thuis ben, heeft ze nog steeds niks van zicht laten horen. Ik raak alweer in paniek en doe nog een poging haar te bellen...

Kyara, 15:36

Ik zit in het gras en ben bijna aan het einde van mijn laatste sigaret. Ik huil nog steeds. Ik kan dit toch niet aan? Mijn hele toekomstplan naar de klote! Ik neem een laatste hijs en druk de peuk uit op mijn arm. Net zoals al die andere. Ik bekijk mijn armen, witte, rode en paarse littekens van het snijden, roodachtige, ronde littekens van alle uitgedrukte peuken. Uit mijn tas pak ik mijn mobiel, en zet hem aan. 4 gemiste oproepen, 3 van Siebe, 1 van Elise.
Mijn tas licht schuin achter me en naast me licht een opengeslagen schrift met mijn etui. Ik lees het nog eens door, Lieve ouders, vrienden en kennissen,
Het spijt me dat ik niks heb verteld, maar ik ben toch niet meer te redden. Ik geef op, ik ben klaar met vechten, ik... Ik word gebeld, door Siebe. Langzaam pak ik mijn mobiel en besluit uiteindelijk op te nemen. Ik ben stil, en vecht tegen mijn tranen. 'Kyara! Kyara? Ben je daar!?' Hij klinkt in paniek. Ik weet niks te zeggen. 'Kyara! Zeg alsjeblieft waar je bent!' Ik laat een paar snikjes gaan. 'Zeg al alsjeblieft iets... Wat ben je van plan..?' Stilte. Totdat er een trein langs raast, shit. Die wilde ik nemen. Siebe begint te schreeuwen: 'Nee! Kyara! Was dat een trein!? Blijf waar je bent, ik kom eraan!' Ik hang op.

Siebe, 15:54

Pieep, pieep, pieep. Nee! Heeft ze nou opgehangen!? Nee! Ze wil dood en het is mijn schuld! Ik moet haar vinden. Ik pak mijn fiets en race naar het station.

Als ik op het station aangekomen ben, zoek ik haar fiets, een knalroze, niet te missen! Ik kijk rond, en plotseling zie ik hem, op de grond, bij de bosjes. Ik gooi die van mij erbij en sprint door de bosjes. Ik ren rechtdoor, en plotseling zie ik haar. Ze zit met haar rug naar me toe, maar ik kan voelen dat ze er klaar mee is. Als ik haar niet gebeld had, had ze die trein genomen en was ze nu dood, dankzij mij. 'Kyara!' Ze kijkt op. 'Rot op!' Ze wil boos klinken, maar ik ken haar goed genoeg om het gebrokene in haar stem te horen. Ik ren naar haar toe. 'Rot op zei ik!' Maar ik doe het tegengestelde. Zodra ik dichtbij genoeg ben, pak ik haar vast, en ik laat haar niet meer los. Ze gilt, schreeuwt en huilt. Het doet me zoveel pijn haar zo te zien...

Kyara, 16:18

Hij heeft me vast. 'Laat los!' gil ik. Ik hoor de trein, die ik in de verte aan zag komen, dichterbij komen. 'Nee! Rot op! Laat me los!' Ik huil. 'Alsjeblieft.... Ik wil zo graag gaan..' Ik voel hoe hij zich sterk probeert te houden. Die trein is zo dichtbij! Zo dichtbij! Zo ontzettend dichtbij... NEEE! 'Neeeee!' gil ik, 'Hij is al weg!' Huilend laat ik mezelf zakken, en hij zakt mee. Hij houdt me nog altijd vast en sust me. 'Nee...' ik huil nog steeds en klamp me aan hem vast. Ik duw mijn gezicht tegen zijn borst en hij verstrakt zijn greep een beetje.

Siebe, 16:26

Ik hoor sirenes, en als ik op kijk, schrik ik van het aantal mensen dat toe staat te kijken aan de rand van de parkeerplaats. Ik zie zwaailichten vanachter de menigte en plotseling drukken zich ambulance-medewerkers door de groep. Ze rennen naar ons toe en nemen haar van me over. Als ze opgetilt word, zie ik haar armen pas, en alweer schrik ik. Ik wist dat ze wat deed, maar ze wilde me het nooit laten zien. Ik wist dat ze niet lekker in haar vel zat, maar nooit dat het zo erg was... De ambulancebroeders nemen haar mee en vragen mij haar spullen te verzamelen en naar huis te gaan. Ik vraag naar welk ziekenhuis ze haar brengen, en gelukkig blijkt dat die hier in de stad te zijn. Ik begin haar spullen bij elkaar te rapen en dan valt mijn oog op het schrift. Ze had zelfs haar afscheidsbrief al geschreven.

© Copyright Ophileon