Zij.

Ik kan niet meer ik ben op ze schreeuwt en stopt met wat ze doet, ik wil dat het stopt de pijn moet weg. Ze rent, ze rent zo hard als ze kan weg naar een betere plek. Kom tot rust verluisterd ze zichzelf toe maar de schreeuwende stemmen in haar hoofd overheersen. Moet ze weg of blijven leven en geven wat ze nog heeft? Ze zwijgt. Ze wil dat iemand naar haar kijkt, diep in haar ogen zie je haar pijn. Niemand doet moeite om haar ooit te kunnen begrijpen. Ze huilt en is boos maar niemand geeft gehoor, waarom staat ze overal alleen voor? Ze vraagt zich af waarom haar emoties en alle negativiteit zoveel harder aan komt dan bij andere. Haar gedachtes lijden haar leven maar er is niks meer tegen. Is er iemand met tijd, al is het maar even. Dat iemand heel even haar de liefde kan geven, iemand die haar kan laten voelen dat zij leeft. De pijn moet weg dus ze maakt krassen op haar arm, ze moet de pijn van buiten erger voelen dan van binnen. Het bloed moet stromen en haar arm word steeds warmer. De oordelen staan waarschijnlijk alweer klaar wanneer ze weer verschijnt maar dat houd haar niet meer tegen. Het maakt niet uit wat ze doet of waar ze gaat want de ogen van de mensen zullen blijven branden in haar rug. Ze zakt weg van onzekerheid tussen al die mensen dus ze blijft liever liggen in bed. In het donker waar niemand haar ziet of pijn kan doen. En slapen is zo lastig maar als het lukt dan heeft ze eindelijk voor eventjes rust. Dat is de rust waar ze al jarenlang naar verlangt, is dat hoe je de dood zou moeten zien? Zoals je slaapt en niks meer voelt? Want dan is de dood de enigste uitweg voor haar.

© Copyright Nienke Witteveen

Ingezonden door

Nienke Witteveen

Geplaatst op

23-09-2016

Tags

Pijn Verdriet Verdwijnen