De volgende ronde

Een cd speler. De Laurel en Hardy video's. Een L'Oréal verzorgingset. De sportschoenen. De klopboormachine. Het speelgoedpakket. De spelcomputer. De Suske en Wiske serie in fluwelen cassette. De afwasmachine. De DAT-recorder. De walkman. De sieradenset. De allesreiniger. De luchtbevochtiger. De L.A. Gear schoenen met regulator knop zodat je nog beter kan lopen.
Sommige zaken zijn nog steeds verpakt.
Hanneke gooit de deur van de bestelbus met een ruk dicht en loopt naar de voorkant. In de tweede hands UGG-schoenen kan ze elke voetstap voelen, wat anders zou zijn wanneer ze haar Nike sportschoenen aan zou hebben, want dan loopt ze op luchtkussentjes. Maar dit was beter voor haar voeten, had ze in LINDA gelezen. Haar L.A. Gear schoenen met roze veters liggen als het goed is in één van de dozen naast een doos met RayBan zonnebrillen, waarvan ze zich niet meer kan herinneren of ze echt of nep waren. Ze zal ze verkopen als nep.
In de zijspiegel ziet ze Erik uit de steeg komen lopen met de laatste doos. Hij loopt als een os die het weiland moet ploegen. Hij vloekt - het gemompel wordt duidelijker naarmate hij het busje nadert.
'Ik had je toch gezegd dat ik nog met een doos kwam?'
Hanneke loopt naar de achterdeur toe. Ze voelt dat ze op een steentje trapt. Het doet geen pijn, maar toch stoort ze zich eraan. Toen ze de UGG-schoenen overnam was ze vergeten de zolen te checken. Die waren dus versleten. 'Kan je ook niet wat sneller wezen?', zegt ze bits terug. Ze opent de achterdeur van het busje weer.
Nadat Erik de doos op een stapel andere dozen heeft gezet, doet hij een stap naar achter en steekt een sigaret op. Hij moet een paar keer de aansteker aanstrijken voordat er daadwerkelijk een vuurtje uitkomt.
'We zouden toch meteen gaan?', zegt Hanneke dan.
'Zeur toch niet zo. Je kan toch wel wachten?' Hij neemt een diepe trek van zijn sigaret. Zijn gezicht ontspant, maar alle rimpels zijn te zien. Wanneer Erik de rook uitblaast kijkt hij naar de huizen alsof hij deze nog nooit eerder heeft gezien.
De hele buurt is gebouwd door dezelfde architect. Alle achtertuinen komen twee bij twee op elkaar uit. Er is gewerkt met gekromde straten zodat elke hoek uitzicht geeft op iets anders, zoals bij de Amsterdamse grachten. Geen enkele hoek laat hetzelfde zien. Ze wonen er nu al meer dan tien jaar. Er zijn veel buren die aan hen oude spullen geven.
'Wat een troep is het toch ook allemaal eigenlijk' zegt Erik.
Hanneke loopt weer naar de voorkant van de bestelwagen en roept hem toe dat zij alvast gaat zitten.
Binnen het busje ruikt het muf en is het koud. De beenruimte is gevuld met papieren afval. Hanneke trapt het wek en trekt het spiegeltje boven zich naar beneden. Ze trekt aan haar krullen. De permanent heeft ze zelf gedaan, maar het is te stijf geworden door de vrieskou. De blondering is wel goed gelukt, maar ze wil niet dat haar pony haar geëpileerde wenkbrauwen bedekken. Ze heeft er zo haar best voor gedaan.
Ze kan de voetstappen van Eric horen. Hij trekt de deur open en wanneer hij gaat zitten waggelt de bus een beetje. Ze gaat niet tegen hem zeggen dat hij weer is aangekomen. In de ochtend vindt ze het best wel fijn dat het zo warm in bed is, maar daar blijft het bij. Het is allemaal minder geworden toen hij het aan zijn rug kreeg.
'Heb je alles bij je?', vraagt hij terwijl hij zijn gordel omdoet.
'Ja, en ik had gisteravond bij Achmed al kleingeld gehaald'. Ze had hem er heel lief voor moeten aankijken, want het kleingeld wilde Achmed zelf houden. Maar ze wist dat ze alleen hoefde te lachen en wat rond moest draaien bij de toonbank. Het was allemaal niet moeilijk.
Erik snuift met zijn neus, maar zegt niets. Rustiger dan normaal rijdt hij het busje de straat uit. Achter horen ze iets rinkelen, maar het klinkt niet alsof er iets breekt. Op het dashboard ziet Hanneke lichtjes knipperen.
Ze werd bijna verblind door het licht in de studio. Over leken er tegelijkertijd lichten aan en uit te gaan. Er klonk applaus en de openingstune van het programma leek overal en nergens vandaan te komen. Één van de productieassistenten - een woord dat zou vallen onder de categorie 'beroep' - had gezegd dat de muziek niet zo hard zou zijn als ze misschien zouden verwachten, maar dat die later eronder zou worden gemonteerd. Het geluid was oorverdovend geweest. Hanneke had het advies gekregen om naar één camera te kijken en te blijven lachen. 'Wij vinden je wel', kreeg ze als steun in de rug mee.
Vier keer mocht ze terugkomen, wat iets anders was dan winnen. Bij de vierde keer voelde het als een molensteen om haar nek en de auto won ze niet. Maar in de maanden daarna werden alle prijzen die ze had uitgekozen naar hun huis toegestuurd. En een half jaar later gingen ze naar Turkije.
'Waar verbleven we ook alweer in Turkije?', vraagt Hanneke.
'Turkije?'
'Ja, toen ik al die prijzen won. Toen zijn we ook naar Turkije gegaan. Hoe heette die stad ook alweer?'
De kamer stelde weinig voor. In de ochtend drong de geur door van vis en frituurvet. Maar ze gingen elke dag op stap. Erik was toen nog slank. Of in ieder geval slanker dan nu. De naam van de stad kan ze niet herinneren. Het was iets met een S. De lokale bevolking was vriendelijk, maar niet geïnteresseerd in hoe ze het maakten. Elke ochtend bekeken ze ruïnes van Romeinse gebouwen. Muren van een colosseum. Overblijfselen van een bibliotheek. Ruïne van een ziekenhuis. Een hele beschaving die er niet meer is. Ze was er toch een beetje van onder de indruk.
Erik had overal foto's van gemaakt. Later had ze die in fotoalbum geplakt met op de omslag de kaart van Europa. Turkije prijkte op de voorkant en het album, dat voor de helft van de prijs was omdat Joegoslavië er ook opstond.
Ze heeft de foto's aan elke visite die kwam laten zien. Iedereen vond het een toepasselijk fotoalbum en zei dat het inderdaad niet uitmaakte dat Joegoslavië niet meer bestond. 'Was dit de kamer waar jullie in sliepen?', vroeg men wanneer ze wees naar de foto van het bed waarin Erik lag met een rood hoofd. 'Er was zoveel te zien dat we elke dag als een blok in slaap vielen.' De visite knikte dan goedkeurend, wat Hanneke aanzag voor jaloezie.
Voor de rest had ze op het strand gelegen om een kleurtje te krijgen. Mensen in het winkelcentrum hadden ervan opgekeken. 'Ja, het was héérlijk', had ze keer op keer in de supermarkt gezegd waar ze haar dagelijkse boodschappen deed. Want het water was blauw geweest en ze kon haar voeten zien ver in de zee nog zien. Dat heeft ze altijd onthouden. Nog nooit heeft ze water zo mooi gezien. Misschien dat dat nog het mooiste was - het strand, dat ze op blote voeten kon lopen en het koele, heldere water dat haar voeten omringde zodra ze de zee instapte. Hrt verheugde haar telkens weer, als een kind.
'Oh, Side. Het heette Side!', roept ze uit tegen Erik.
'Ja, nu je het zegt. Hadden we toen niet een ontzettend klein bed? Zo slecht geslapen toen.'
Hanneke bijt op haar lip. Erik is weer in zo'n bui. Alles wordt afgekraakt. Het is begonnen met miezeren. De weg naar de sporthal toe is niet lang, maar ze moeten langzaam rijden. De ruitenwissers maken een piepend geluid wanneer ze voorruit droogschuiven.
Erik was gewoon jaloers. Maar zij had zich vooral rijk gevoeld en was blij dat ze het kon delen. Niemand anders had een vaatwasser in de buurt. En het was ook zoveel in één keer. Ze had het nooit zelf kunnen kopen. Ze voelde zich heel erg gelukkig. Hanneke probeert te denken aan een moment waarop ze zich gelukkiger voelde, maar kan niet iets bedenken. Hoe kwamen ze toen aan geld? Erik werkte in de bouw en zij werkte bij de viskraam op de markt. Het geld kwam toen van twee kanten binnen.
Ze woonden toen nog in de Kruisstraat - in de starterswoning waarvoor ze subsidie kregen. Erik viel op zijn rug in 2000 en daarna waren ze verhuisd. Dus nu wonen ze al vijftien jaar in de Alcmadestraat? Hanneke telt op haar vingers de jaren na. Bij haar middelvinger komt ze aan bij het jaar dat Erik niet meer kon werken. Ze wil niet denken dat toen alles bergafwaarts ging. Erik wilde alles meteen bewaren. 'Mensen gaan hier voor betalen', had hij gezegd. Een aantal dingen werden meteen gebruikt en de sportschoenen mocht ze houden.
'Godverdomme!', roept Erik.
Een motor met twee jongens erop zoeft voorbij en rijdt door een rood licht. Ze verdwijnen in het grauwe weer. 'Enkeltje Marokko, allemaal!', roept hij. Hanneke probeert te zien wat voor jongens het zijn, maar ze kan alleen een bontkraagje en een donkere pet zien, van de achterkant nog wel. Ze legt haar arm op zijn been. Hij is helemaal gespannen. 'Doe nou maar rustig', zegt ze.
Ze rijden de parkeerplaats op die voor de sporthal ligt. 'Ga jij maar alvast naar binnen om alles klaar te maken.' Erik stape de auto uit en Hanneke blijft zitten wanneer ze de echo in haar hoofd van het dichtslaan van de deur niet meer kan horen. Ze doet haar UGG-schoenen uit en keert ze één voor één om. Uit de linkerschoenen valt een steentje. Ze voelt de opluchting door haar lichaam trekken als een koele golf. Dus dat was het. Ze stapt het busje uit.
De miezerregen is opgehouden, maar alles is nog grijs, wat het juiste weer is voor een goede dag. Slecht weer, slechte economie - rommelmarkten en tv varen er wel bij, wordt er gezegd. Wanneer ze overdag door de buurt liep zag ze veel mensen tv kijken. Vroeger kon je zien vanuit de flat op de Kruisstraat hoe iedereen hetzelfde programma keek. Ze werd door iedereen herkende, maar dat waren andere tijden. Iedereen kon ineens een kast van tv betalen en hele avonden keken ze naar films op de commerciële tv. Toen was er nog goede tv met een stuk minder reclame. Ze weet niet of ze toen minder nodig had.
Ze laadt de eerste dozen op het steekkarretje en loopt de sporthal in. Rodrigo zit al klaar bij de deur en groet haar. Ze kan zijn gele tanden zien wanneer hij lacht. Hij draagt hetzelfde overhemd als vorige keer. 'Wordt een goeie dag, he?' vraagt hij haar. Ze knikt alleen maar en vraagt zich af of het iets van zijn eigen taal is dat hij dingen altijd bevestigend vraagt. Het ruikt naar nicotine. Alleen buiten mag er gerookt worden, maar een aantal van de oude garde negeren het rookverbod. Er wordt hier al jaren niet gesport.
Binnen hebben mensen met een rolstoel al hun eerste rondje gedaan. Ze moet een paar keer heen en weer lopen met het steekkarretje, maar Eric is vandaag erg snel met uitpakken en uitstallen. Wanneer ze voor de laatste keer met het karretje de hal inloopt ziet ze dat alles al klaarstaat.
Ze zitten in het midden van de sporthal, wat volgens sommige de beste plek is, omdat de meeste mensen daar het vaakst langslopen. Het kloppende hart van deze middag. Johan verkoopt restanten van drogisterijen. Hun andere buren, twee Marokkaanse broers die haar altijd beleefd begroeten, verkopen garagespullen. Ze heeft onderweg naar het kraampje toe al zeker vijf verschillende talen gehoord.
Eric praat met Johan die altijd naast hen staat. 'Het wordt een goeie dag als het weer zo blijft', hoort ze Johan zeggen. Eric zegt dat ze nu de meeste spullen hebben meegenomen van die keer 'dat Han die prijzen won.' Johan ziet haar aan komen lopen en groet haar door zijn wenkbrauwen op te trekken en een knik te geven.
Johan lijkt wel een beetje op de presentator die zo hard in haar oor schreeuwde dat ze bij de eerste twee rondes van hem schrok. Maar na de tweede ronde ontspande ze. Ze won de reis naar Turkije. Vanaf dat moment kon ze echt lachen. Ze had het gezien op de videobanden die de buren hadden opgenomen. Haar ogen stonden wijdopen tijdens de eerste rondes en haar nek zat onder de rode vlekken, daarna keek ze milder, en waren haar bewegingen losser.
De helft van wat de presentator tegen haar zei hoorde ze niet, maar ze wist dat het allemaal opvulling was. Wat van belang was schoot pijlsnel haar hersens in, zodat ze direct kon reageren. 'Weet je het?' 'Welke letter kies je' 'Je kunt een draai geven.' Ze volgde de instructies op zonder erbij na te denken, zodat ze zich helemaal kon richten op het raden. Ze kan het zich nog steeds herinneren: 'Een kind kan de was doen', 'Harry Mulisch' (die ze direct wist, maar ze wilde eerst nog prijzen winnen voordat ze het zei) en 'Hongaarse salade' (waarmee ze de reis naar Turkije won).
De kleren zijn haar ding. Ze legt de hemden op een andere plek en probeert alles nog preciezer op kleur te leggen.
Ze had de L.A. Gear schoenen gekozen omdat ze er zo mooi uitzagen. Het zou was een prijd die helemaal voor haar was, want Erik zou nooit met roze veters lopen. L. A. Gear Regulator. Met een knop op de tong van de schoen kon je de schoen oppompen. 'Die schoenen zijn zeker voor je man', zei de presentator goedgemutst. 'Nee, die zijn voor mij!' Ze hoorde achteraf op de videoband hoe haar stem de hoogte in schoot. Blij als een kind. Ze zou gaan sporten, ze zou gaan rennen.
Hanneke pakt de L.A. Gears. Ze zitten nog in de originele schoenendoos, en helemaal wit. Voorzichtig zet ze de doos tussen de andere schoenen en kleding. Dit keer heeft ze veel babykleertjes mee. Soms kun je daar veel mee verdienen. De meeste baby's worden in mei geboren of in oktober. Het is nu november. Ze klapt haar stoel uit en gaat zitten. Ze bedankt voor de sigaret die Eric aanbiedt. De eerste twee uur zijn cruciaal.
Door de deur van de sporthal komt de eerste golf van bezoekers binnen. De mannen stappen flink vooruit, bang als ze zijn om een koopje te missen. Ze lopen direct naar de meubels en hifi apparatuur. De vrouwen waggelen er met kinderwagen achteraan, maar vervolgen als snel hun eigen weg. Stil, observerend, kleding aanreikend en kijkend naar hun kinderen die tussen de volwassenen lopen op zoek naar speelgoed. Ze ziet een aantal jongere mensen, gekleed in tweedehands kleding, zich verbazend over wat er wordt verkocht. De muziek wordt aangedaan - het is meteen een stuk gezelliger.
Erik krijgt de eerste klant vandaag. Ze kan hem al van verre zien lopen. Het is een jongeman die naar de Suske en Wiske albums kijkt. Eric zegt meteen dat die alle albums voor vijfentwintig euro kan meenemen. Maar de jongen is maar geïnteresseerd in één deel. 'Wat vraag je hiervoor?'
De jongen legt het boek terug alsof het toch niet is wat hij wilt hebben, wanneer Erik zegt dat het vijf euro is. Nu is het ook het gehuil van kinderen te horen. Ze hoort haar achterbuurvrouw zeggen dat ze het absoluut niet voor minder gaat verkopen. De hal wordt gevuld met de geur van sterke koffie. Voor Hanneke's kraam staan twee vrouwen die de hemden en shirts oppakken en uit de vouw halen. De kijken naar de stof en daarna naar Hanneke. Hoeveel? Hoeveel? Hanneke noemt de prijzen langzaam op, want ze wil niet alles herhalen.
'Weet je het echt niet?' vroeg de presentator aan haar.
'Ik zie het niet', antwoordde ze.
Voor haar in de studio stond het enorme scherm dat avond na avond honderdduizenden mensen in hun stoel ging. Maar de enige letters die ze zag waren de e, m en t. - - - - - - - - e m e - t
En het was vaker gebeurd. Er waren kandidaten geweest die het wel zagen terwijl ze zelfs nog minder letters tot hun beschikking hadden. Maar het was onmogelijk en nog voordat de tijd over was, haalde ze haar schouders op. Niemand zou minder van haar houden. Het zou niets uitmaken als ze stopt en de prijzen meeneemt. Dan maar geen auto, dan maar geen bonusprijs. 'Weet je het echt niet. Kijk nog eens goed.' Maar ze zag alleen oplichtende schermen waarachter de letters stonden die zij niet kon zien. En wat moesten ze met een auto? Ze hadden vrienden die elk jaar hun auto inruilden voor een nieuwe, maar hun leven bleef verrassend gelijk. Ze kochten huizen met een part-time salaris. The sky is the limit werd er gezegd. Ze zou nooit blijven werken als visverkoopster. De toekomst was helderverlicht. Dan maar geen auto. Als alles slechts een gok is, dan is opgeven net zoveel waard als proberen. Het boeide haar ineens niet meer.
Een jongen pakt de L.A. Gear schoenen met regulator op. Hij laat het zien aan de jongen naast hem. De jongen die de schoenen heeft opgepakt heeft een lange baard en een zwarthoornen bril. In zijn andere hand houdt hij zijn telefoon. Ze kan zien dat hij de schoenen heeft opgezocht. Een afbeelding van de L.A Gear schoenen blinkt op het scherm. Hanneke ziet het voordat hij zijn telefoon in zijn jaszak laat glijden. De jongen houdt de schoenen voor Hanneke's gezicht. 'Wat vraag je hiervoor?'
Faillissement. Ze was nog nooit op dat woord gekomen. Ze had het nooit kunnen raden. Ze wist eerst niet eens hoe ze het moest spellen en toen het woord hardop werd genoemd verstond ze het niet eens. 'Dat is hetzelfde als bankroet, lieverd', zei de presentator alsof hij haar gedachten kon lezen.
'Mevrouw, wat vraagt u hiervoor.' De jongen met baard hield de schoenen dichterbij haar gezicht. 'Vijfenzestig euro', zegt ze resoluut.
De jongens trekken allebei hun wenkbrauwen op. 'Vijfenzestig?'
'Ja. Het zijn originele schoenen. Ongebruikt en verpakking compleet. Voor minder doe ik het niet.'
'Ok, ok.' De jongen legt de schoenen terug en ze lopen beiden verder.
Het geld dat ze verdienen gebruiken ze als zakcentje, hoewel Eric het liefst het allemaal wilt uitgeven aan sigaretten en drank, want hij ziet het als zijn salaris. Ze probeert het geld bij hem weg te houden. Hij had wel van het woord geweten, had hij achteraf gezegd, maar ze had hem niet geloofd. Ze hadden knallende ruzie erover gehad. Maar hij is rustiger geworden. Ze zal zo wat koffie voor hem halen. Hij praat weer met Johan. Het zijn vrienden aan het worden. Dat zal hem goed doen.
'Mevrouw?' De jongen met baard staat weer voor haar. 'U had de originele verpakking toch?'
Ze heeft toch gelijk gehad. Het zijn altijd die studenten die alles opzoeken online voordat ze wat kopen die weten wanneer ze hun slag moeten slaan. Je kunt het meeste aan hen verdienen. Vanonder de tafel pakt ze de doos voor de schoenen. De zwarte letters die als wolkenkrabber omhoogtoornen zijn nauwelijks verbleekt. 'LA Gear sportschoenen ter waarde van 99 gulden zijn nu helemaal van Hanneke', zong de voice over vrolijk. Niemand zou dat hebben. Ze wilde ermee gaan sporten, maar liever was ze in zee gebleven om te kijken naar haar blote voeten in helder water.

© Copyright Dirk. S. Keulen

Ingezonden door

Dirk. S. Keulen

Geplaatst op

14-09-2016

Over dit verhaal

kort verhaal

Tags

Geld Relatie