Het schilderij dat huilde

“ De ironie wil dat mensen die het ergste te keer gaan tegen onrechtvaardigheid in de wereld vaak zelf erg onrechtvaardig tegen andere mensen zijn.” Er schoot me plotseling een zin uit een gesprek met Christiaan de kunstenaar met een gebroken rug te binnen.
Ik stond met Peter Ham in een galerie naar een schilderij te staren, de verf was gaan druipen.
Het was een klungelige imitatie van een schilderij van de kunstenaar met de gebroken rug die in een ziekenhuis in Utrecht lag, en zich voor moest bereiden op een interview over zijn eigen tentoonstelling die binnenkort geopend zou worden door koningin Beatrix.
Peter Ham had me al uitgelegd dat het niet ongewoon was in de kunstenaarswereld om elkaar te imiteren, mensen laten zich door elkaar inspireren had hij gezegd.
Ik vond het maar niets, de kunstenaar had niet het vakmanschap van de onfortuinlijke Christiaan, de verfbehandeling was slecht, het doek was niet goed droog geworden, de verf begon te schuiven.
“Een schilderij hoort te leven” probeerde de galeriehouder te vergoelijken, maar voor mij stond het vast. Dit was een schilderij dat huilde. Een schilderij dat huilde omdat de verf droop, een schilderij dat huilde omdat het een imitatie was, een schilderij dat huilde omdat Christiaan de kunstenaar en beste vriend van mijn verrukkelijke hospita Emma Petronella in het ziekenhuis lag met een gebroken rug na een val met een bromfiets op een Grieks eiland.
Een schilderij dat huilde omdat alles in het leven me tegen zat. Mijn half zus had me te schande gemaakt in de familie omdat ik met een oudere vrouw ging. Mijn jongste broer had schizofrenie gekregen en werd opgepakt voor diverse gewelddelicten. Mijn moeder had een zelfmoordpoging gedaan.
Een schilderij dat huilde om het leven, en het bracht me de hoop dat er nog meer was in het leven, dan de oersaaie technieklessen op de tuinbouwschool waar ik mijn studie probeerde te voltooien.

© Copyright Bjarne