Existential Crisis

Op school kijk ik altijd naar de docenten en ik vraag me af of ze van hun baan houden, of ze van de klas houden en hoe slim zij waren toen ze 15 waren. Niet op een gemene manier, maar uit nieuwsgierigheid. En ik kijk naar de andere scholieren en ik vraag me af wie zich verdrietig voelt die dag. En hoe ze ermee omgaan dat ze die dag twee toetsen en een boekverslag moeten maken. En ik vraag me af wiens hart vandaag gebroken is. En door wie, en waarom. Maar ik denk dat ik het niet zou willen weten, het is veel simpeler om sommige dingen soms niet te weten. Dingen veranderen en vrienden veranderen. Iedereen leeft zijn eigen leven en neemt dan de keuze of hij zijn leven met anderen deelt, en met wie. Iedereen die je kent is de hoofdpersoon in zijn eigen verhaal en jij bent slechts een figurant.
In Amerikaanse films maakt de coach van een sport team soms de grap: “There is no I in TEAM. So play as a team and win as a team” Ik denk dat het dan de bedoeling is dat je je leven alleen leeft, want er zit geen WE in LIFE, maar wel een I.
Mensen worden vergeten. Het zou mooi zijn als iedereen die ooit op aarde geleefd heeft onthouden zou worden, maar dan zou iedereen per jaar 128 namen moeten onthouden, en in twee jaar 258. En er komt een tijd dat we allemaal dood zijn. Allemaal. Er komt een tijd dat er geen mensen meer zijn die zich kunnen herinneren dat er ooit iemand heeft bestaan, en dat we ooit grootse dingen hebben gedaan. Er komt een tijd dat niemand meer weet van Aristoteles en Cleopatra, laat staan dat ze jou zullen onthouden. Alles wat we hebben gedaan, hebben gebouwd, hebben geschreven, hebben gedacht en hebben ontdekt zal vergeten worden. Misschien komt die tijd spoedig, misschien blijft hij nog miljoenen jaren weg, maar zelfs als we het uiteenspatten van de zon overleven, zullen we niet voor eeuwig leven. Er was een tijd voor dat organismen leefden, en er zal een tijd na zijn.
Als we toch allemaal dood gaan, waarom leven we dan? Is het leven wel al het werk waard die het kost om te leven. Wat is er zo vreselijk aan om voor altijd dood te zijn, om niks meer te voelen, niet eens meer te dromen. Wat is er zo fijn aan voelen en dromen? Je zult niet meer liefhebben, maar ook het gevoel van angst en verdriet niet meer kennen.
Ik geloof niet dat mensen een ziel hebben. Want een ziel zou dan net als alle andere organen uit cellen en celweefsel bestaan en bij de dood zogezegd uit het lichaam ontsnappen. Die cellen komen dan in de lucht terecht, wat betekent dat iemand die toevallig langsloopt, de ziel van een overledene in kan ademen. Of de ziel van een pissebed. Of die van een naaktslak. Wie wil nou een stukje pissebed ziel in zijn lichaam hebben?
We leven dus niet voor een hemel, want ik denk niet dat die bestaat. De hemel zou dan ook bijzonder groot moeten zijn, aangezien er inmiddels 107,6 miljard mensen zouden moeten zijn. En het idee van een oneindig lange tijd op een plek te leven vind ik niet erg aantrekkelijk. Hoewel je al wel snel je tijd verdoet met het zoeken naar familie en vrienden tussen die meer dan 100 miljard anderen.
Waarom bestaan we dan wel? Vergeleken met het oneindige universum zijn we slechts enkele femtometers groot. Mensen bestaan voor 99,999999999999 procent uit niets. 99,9 procent van jou, van mij, bestaat uit niets. Want alles bestaat uit moleculen, die weer bestaan uit minuscule atomen in elektronenringen, en in de ruimtes tussen die ringen zit niets. Geen lucht, of zuurstof, of intergalactische stoffen, want die bestaan stuk voor stuk ook weer uit atomen.
Als je het ontstaan van de aarde, tot het heden in een dag zou weergeven, zou de mens nog geen miniseconde van die dag bestaan.
Maar stel dat je in de Sahara één zandkorreltje oppakt en een meter verderop weer neerlegt, dan heb je de Sahara veranderd. Dan heb je de grootste woestijn ter wereld veranderd. Zelfs de grootste woestijn ter wereld kan je veranderen. En ik denk dat dat de reden is waarom we bestaan. We willen de wereld veranderen, we willen gezien worden door het universum en dat het universum geeft om wat er met ons gebeurt, om elk van ons, als individuen. We willen speciaal zijn in de korte tijd dat we leven en ondanks dat dat later vergeten wordt, maakt het nu verschil.
Ja, misschien bestaan we grotendeels uit niets, maar we bestaan uit net zoveel niets als het universum en net uit zoveel iets als het universum. En op een dag zullen alle dingen die je beleeft verhalen zijn en zullen je foto’s oude portretten zijn. Maar op dit moment zijn deze momenten geen verhalen. Dit gebeurt nu, je LEEFT.

© Copyright Sterre

Ingezonden door

Sterre

Geplaatst op

14-02-2016

Tags

Existence Leven Veranderen