Schoffies

Schoffies

Ze is zojuist de tienerleeftijd binnengetreden en zit goed in haar sportieve lijfje, mijn dochter. Ze is speels, creatief en heel sociaal. Kortom ze heeft alle eigenschappen van haar vader. Een leuke meid, vind ik, maar tot mijn verbazing vinden anderen dat ook.
Nu kan ik van mijn dochter niet zeggen, dat ze vroegrijpe neigingen heeft. 't Is een vrolijk kindje, dat met haar lichtblauwe kijkers gelukkig nog onschuldig de wereld inkijkt en de dingen beleeft zoals ze komen.
Toch maak ik me juist om deze onnozelheid nog wel eens zorgen, vooral als je uit de kranten de perverse geslepenheid van sommige volwassenen ervaart.
Maar ja, troost ik mezelf dan maar, mijn vrouw is ook eens jong geweest en zij is tenslotte toch ook goed terecht gekomen.
Eén van de fijnste momenten op een camping is de tijd dat de kinderen naar bed gaan. Een uur of half tien is daarvoor een hele nette tijd.
Wij hadden ons geïnstalleerd in de voortent, gewapend met koffie, koek en een spelletje, dat we vaak speelden met z'n tweeën.
Ineens werd er gefrommeld aan de ritssluiting van de voortent en een brutaal jongenskoppie steekt zijn snuit naar binnen en zegt in onvervalst
Amsterdams: " He, ouwe, is dat meissie thuis?"
Ik laat mijn koffie zakken en kijk in twee vrijpostige blauwe oogjes, die speurend de voortent doorzoeken.
Mijn vrouw kijkt me aan en gebaart met haar ogen, dat ik me rustig moet houden.
"Wie ben jij?" vraag ik en probeer een beetje dreigend te kijken, gewoon uit voorzorg.
"Ikke? Ik ben Allebert, maar ik mot van Tonnie vraogen, of dat meissie verkering met-em wil"
"Dat meissie ligt al op bed," zeg ik.
"Jezus nou al", zegt Allebert en hij schreeuwt achterom:" Tonnie!!! Ze leg al op bed!!"
"Verdomme," hoor ik een stem verderop zeggen," ken ze d'r niet uitkomme?"
"Of ze d'r niet uit ken komme," zegt Allebert weer naar binnen.
"Neen," zeg ik," en jij hoort er ook in te liggen."
De opening van de voortent valt dicht en Allebert slentert weg onder het mompelen van:"Krijg nou wat."
"Dat gedonder moet ik hier niet hebben, hoor," zeg ik tegen mijn vrouw, alsof zij er de schuld van is.
Intussen hou ik de silhouetten van de twee knapen nauwlettend in de gaten door het plastic raam.
"Mag ik alsjeblieft met deze onrust nog een paar jaar wachten?"
"Ach, wind je niet zo op," zegt mijn vrouw, "ze zijn zo weer weg."
Maar ze waren niet zo weg.
Ze wensten het nog niet op te geven, kom nou, ik weet toch hoe ik vroeger zelf was. Ze stelden zich op aan de zijkant van de caravan, zodat wij ze niet konden zien.
Zien niet, maar horen wel.
"We gaon d'r gewoon roepen joh, hoe heet ze?"
"Hoe ken ik dat weten? Je mot op het raom kloppen"
Op hetzelfde moment klinkt er een zacht tikken tegen het zijraam van de caravan, toevallig precies waar mijn dochter ligt. Dat werd mij toch te gortig.
Ik ritste de voortent open en beet de jongens toe:"Wegwezen hier!" en in hun eigen taal voegde ik er nog aan toe:"Moeve!"
De jongens stoven weg en bleven verderop staan. Teleurstelling en kwaadheid lag in hun houding. Ik bleef ook buiten staan en keek naar de beide jongens, die zwart aftekenden tegen de lichten op de camping.
"Zal ik me broer effe haolen, ouwe seikerd?" riep er een.
"Moet je doen," zei ik,"dan wacht ik hier."
Ik haalde diep adem om m'n borstkas breder te maken.
"Stel je toch niet zo aan," kwam mijn vrouw ongerust en trok me mee naar binnen.
Afijn de knapen dropen af en ik zette me weer in de voortent aan het spelletje.
De broer is gelukkig niet gekomen, maar toch bleef ik nog heel lang naar buiten gluren als een waakhond.
Daarom verloor ik die avond ook het spelletje van mijn vrouw. "Dom geluk," zei ik tegen haar toen het ten einde was.

"Wat een schoffies, hè pap," zei mijn dochter de volgende morgen bij het ontbijt.
"Ze zijn verliefd op je," zei mijn vrouw,"dat is toch romantisch."
Ik keek haar kwaad aan en gebaarde dat gevoel nou juist niet aan te wakkeren.
"'t Zijn rot jongens he pap," zei mijn zoontje. Hij is zes.
Ik keek hem dankbaar aan, hij was mijn maatje.
"Zullen wij samen gaan vissen vandaag?" bood ik hem aan als beloning voor zoveel solidariteit
"Kan niet," zei hij," ‘k heb afgesproken met Fiona."

© Copyright iakon

Ingezonden door

iakon

Geplaatst op

08-02-2016

Over dit verhaal

als je dochter dreigt groot te worden

Tags

Camping Pubertje Zomer