Terremoto

Ik ben vriend van niemand, vijand van allen. Triest, denkt u? Ik schok even licht met mijn schouders; het is zoals het is. Ik heb van nature zelf helemaal geen gevoel, dus ook geen interesse in hoe de wereld over mij praat. Overal op die wereld word ik bij een andere naam genoemd -- in het Maleis gempa bumi, in Tagalog lindol, in het Frans tremblement de terre. Wel, ik heb mijn eigen naam uitgezocht: ik noem mezelf Terremoto. Terrrrre-mo-to, het heeft zo'n verrukkelijk rollend geluid dat helemaal bij mij past. Temperament; Spaans.

De gewone man in Nederland noemt me aardbeving, al kennen ze mij daar toch echt niet zo goed. Nou ja, een paar plaagstootjes in het Noorden van dat kleine land Voor mij kinderspel, als een licht schokje van mijn schouders. Zij daar zullen mijn schouderschokje van hierboven ook wel weer gevoeld hebben. Men moet er niet zo moeilijk over doen, zóveel verniel ik daar toch ook weer niet?

Praat over mij in de streken rond de Grote Oceaan, en je ziet de vrees in de ogen. Het is ook daar dat ik voornamelijk mijn vernietigende werk moet verrichten. Moet inderdaad; ikzelf heb geen enkele inbreng in de destructie die ik zal veroorzaken. Ik word gedwongen te doden en te verminken, te vernietigen en angst en wanhoop te zaaien.

Maar, zoals ik al meldde, mij doet het verder niets, ikzelf voel er niets bij. Wat ik wel voel, en dat al - soms - maanden van te voren, is onder mij het eerste langzame bewegen van de aardkorst, soms diep, wel 30 kilometer, maar soms ook dichtbij, op 700 meter. Onder mij, komend uit het hypocentrum. Oh, denk ik dan, daar wordt werk gemaakt voor mij. Wat zal het deze keer moeten zijn? Ga ik opwaarts of zijwaarts? Spannend, ja, ook voor mij. Ik ben dan erg benieuwd naar wat er nu weer van mij wordt verlangd.

Of het wat uitmaakt wáár ik op dat moment van die eerste hypo golfbeweging ervaar? Nee, helemaal niet. Ik voel mij thuis, diep in de aarde dan wel diep onder de zeespiegel. Ik heb geen voorkeur, al heeft mijn waterlocatie natuurlijk een machtig en gevaarlijk element in zich. Ik lig al bijna 2 eeuwen bij El Hierro, waar de Cumbra Viejo door seismologen scherp in de gaten wordt gehouden. Ik weet het ook - wanneer die vulkaan uitbarst en - werkelijk - in tweeën breekt, dan zal in New York het Empire State Building tot de 50e etage onder water komen te staan. Ik huiver hier echt wel even van, maar IK kan er niets aan veranderen.

Ik lig ook op andere plaatsen natuurlijk; wachten op iets dat nog eeuwen kan duren is - ook voor mij, Terremoto, geen doen! De dag na Kerst 2013 lag ik even in de Middellandse Zee; veroorzaakte een zeebeving van 6.1 op de schaal. Née, geen tsunami, want mijn hypocentrum lag veel te diep. Maar ik heb ze wel even goed wakker geschud, daar in hun luxe hotels en schamele hutten. Plagerijtje joh.

Typisch eigenlijk, bedenk ik mij; mensen vrezen mij, haten mij. Weten zij dan niet dat ik alleen maar de uitvoerder ben van wat "Moeder Aarde" voor de mensheid beslist?

© Copyright Irene O.

Ingezonden door

Irene O.

Geplaatst op

16-01-2016

Over dit verhaal

Ik gebruik mijn fantasie graag om 'iet'een mening en een stem te geven, zoals deze aardbeving. En waarom ook niet??

Tags

Vernieling