Godverdomme! Ik ben haar kwijt.

Ik kuste haar, en dacht terug aan al die keren dat ik vergeten was iemand in de ogen te kijken tijdens het klinken van een glas. Ik dacht aan hoeveel jaar van die oorspronkelijke zeven dat ik nog slechte seks zou hebben, en hoeveel er daar nog van over schoten. Destijds zij ik altijd dat zoiets problemen voor later waren. Maar het blijkt dat “later” opeens best vroeg valt.

Dertig minuten terug. Ik zie haar voor het eerst in mijn ooghoeken. Ik negeer haar. Niet omdat ze er niet uit ziet, want oh, oh nee dat is niet het geval, helemaal niet. Net het tegenovergestelde is de realiteit. “She’s out of my league”, ik kan haar niet krijgen. Ik ken mijn plaats, te hoog mikken is mij niet toegewezen. Maar naar waar zij ook richte, ze raakte mij. Alleen was ik me daar nog niet van bewust.

Vijfentwintig minuten voor de kus. Ik zit aan de bar en zij komt naast mij zitten. Over de muziek roept ze haar iets, maar ik versta het niet. Ze verkleint de afstand van mijn oorschelpen tot haal lippen. Ze fluistert alsnog haar naam en nu versta ik ‘em wel, want al mijn aandacht is op haar gericht. Ik zeg ook de mijne en ze glimlacht, alsof ze oprecht blij is om mij te leren kennen.

Tien minuten na de kus. Godverdomme!

Twintig minuten voor de kus. We praten over vanalles. Over haar ex die een eikel blijkt te zijn. Over hoe ze de wereld graag ziet, behalve wanneer die triest is. Over hoe ze wil dansen desondanks we bijden teveel gedronken hebben om nog rechtop te staan, en ze sleurt me mee op de dansvloer. Ik ben klunzig maar ze beweegt sierlijk om me heen. Haar armen slaan zich rondom me, haar gezicht begraaft zich in mijn borstkas, en het was toen. Het was toen dat ik verliefd op haar ben geworden.

Tien minuten na de kus. Godverdomme! Ik ben haar kwijt.

Vijf minuten voor de kus. Onze barkrukken zijn ingenomen door onbekenden, dus uitgeput leunt ze tegen een muur. We kijken elkaar gewoon in de ogen, geen van ons kent de ander genoeg om al terug en gesprek op te starten. Maar de stilte spreekt luid genoeg, het overstemd de muziek met gemak, en komt terecht in mijn oren naast haar naam die ze daar al eerder had geplaatst. Ze staat recht en ze laat me volgen naar buiten.
Het is stil op de straat met uitzondering van enkele auto’s die soms passeren. Ze slaat haar armen weer om me heen, net zoals daarnet toen ik verliefd op haar werd. Haar lippen naderen mijn gezicht alsof ze weer iets wil fluisteren maar deze keer gaat ze niet richting mijn oor. Ze fluistert haar naam op mijn lippen. Ik zou pas later beseffen dat die daar eeuwig zou blijven liggen.
Ik kuste haar, en dacht terug aan al die keren dat ik vergeten was iemand in de ogen te kijken tijdens het klinken van een glas. Ik dacht aan hoeveel jaar van die oorspronkelijke zeven dat ik nog slechte seks zou hebben, en hoeveel er daar nog van over schoten. Ik haal me een leven met haar voor de gedachte. Ik bedenk me hoe we samen zouden dansen, en de wereld zouden bewonderen, zélfs als die triest is.

Haar lippen verlieten de mijne en zij draait zich om. Ze wandelt langs de straat van me weg, maar ze laat me niet volgen. Ze is verdwenen en ik sta daar nog alleen. De toekomst die ik me had ingebeeld ebt weg, en het enige dat nog van haar overblijft is haar naam die ze op m’n lippen fluisterde.

Godverdomme! Ik ben haar kwijt.

© Copyright JeroenEch

Ingezonden door

JeroenEch

Geplaatst op

06-01-2016

Over dit verhaal

Ik heb geprobeerd om de vluchtige liefde op een iet-wat poëtische wijze te beschrijven.

Tags

Dansen Fluisteren Liefde Lippen Love