Ijzigwit en Amberood

Het was een grauwe dag, de regen druppelde met zijn ijzige vingers van koudheid op het al zompige landschap. Een vrouw, arm, lag op sterven in een grot. Binnenkort zou zij gaan bevallen, ze wist niet wanneer ze zouden komen, ze vreesde voor haar kinderen. Zouden ze overleven? En net toen de vrouw zich op haar slechts voelde, kwamen ze. Wonderschoon. De vrouw, een moeder nu, had nog nooit iets gezien dat zo wonderschoon kon zijn. Het was een tweeling. Twee meisjes. De één, met haren zo zwart als inkt, met bloedrode irissen en al net zo rode lippen. De ander, haren zo wit als sneeuw en een bleke huid. De vrouw, trots dat ze dit wonder op de wereld had kunnen zetten, wist dat ze geen tijd meer had. Nog even, even kon ze met haar kinderen alleen zijn.

Die ochtend, de hemel kleurde rood en wit, was net begonnen. In een grot lagen twee kinderen alleen te slapen. Wachtend op een nieuwe verzorger. Hun moeder, dood.

10 lange jaren later...
'IJzigwit! Amberood! De mannen en ik hebben gejaagd, en een flinke buit binnen gehaald!' riep Jager Jan. Twee prachtige meisjes, hun gezichten zo onschuldig, hun blik zo wijs. 'Wat is er vader?' riep IJzigwit terwijl zij haar sneeuwwitte haren kamde. Amberood sprak in een vreemde taal tegen een gevleugeld wezen. 'Kom nou maar!' de glimlach was te horen in de stem van Jager Jan.

Jager Jan, een man in zijn vak, zat met een aantal andere mannen die er gehard uit zagen, aan een ronde tafel. Dus dit zijn je dochtertjes ?' vroeg er één. Jager Jan glimlachte, maar Amberood kon zien dat het geforceerd was. 'Wat is er vader?' vroeg Amberood na een tijdje. 'Niks, hoezo?' vroeg Jager Jan snel. 'Je kijkt schuldbewust,' zei IJzigwit. 'Ik, ik heb jullie iets te vertellen,' zei Jager Jan. En toen, een tijd erna, kwamen ze. 'Ze zijn er al,' zuchtte Jager Jan.

Vrouwen, gehuld in flarden en stroken van zwarte mantels vlogen de kamer binnen waar de Jagers en IJzigwit en Amberood zich bevonden. Ze waren gevleugeld en hadden ogen in de kleur van ijzer. 'Pak de dochter van de Tovenares!' gilden de heksen. Ze vlogen in de richting van IJzigwit en Amberood. 'Wat gebeurd hier?!' schreeuwde Amberood. 'Jullie zijn de dochters van een Tovenares, jullie bezitten haar magie. Toen ze stierf heeft zij haar krachten op jullie overgebracht..' zei Jager Jan. 'Ik wou jullie beschermen, maar ik kon het niet. 'Dus, wij bezitten haar magie?' vroeg IJzigwit. 'Gaaf!' zei Amberood. 'Ze gaan jullie villen!' riep Jager Jan angstig. 'Stil vader, dit is iets wat wij moeten regelen,' zei IJzigwit. 'Maar..' probeerde Jager Jan nog.

Maar ze hoorden hem niet. Bij allebei verscheen er een waas. Bij Amberood was de kleur rood, bij IJzigwit was het de kleur voor ijspegels. Ze spraken vreemde woorden. Jager Jan glimlachte trots, ze waren in hun element. Stralen van licht raakten de heksen, één voor één vielen ze neer. De heksen waren weerloos tegen de kracht van de zusters. 'Wat gebeurd hier!?' krijsten de heksen. 'Ik geloof dat mijn dochters jullie kracht te boven is,' zei Jager Jan. 'Jij misbaksel, hier zal je voor boeten!' krijste een heks. 'Tijd voor een plan!' sprak de heks weer. 'Pak dat misbaksel van een jager! Vil hem! Verscheur hem!'
De heksen gingen nu als een krankzinnige duisternis naar de groep van jagers. 'Jagers, vil die heksen!' zei Lange Jan. Tezamen, tovenaressen en jagers tegen een horde heksen.

De strijd duurde wel een hele nacht. Veel Jagers waren er gestorven, Jager Jan was zwaargewond. Na de enorme meting van kracht waren IJzigwit en Amberood bewusteloos in elkaar gezakt. Het zal nog wel een tijdje duren voordat ze weer wakker werden. Maar tegen die tijd zullen ze weer kerngezond zijn, en houden van het leven wat ze voor zich hadden. Een jagersleven, maar ook een leven van magie.

Einde!

© Copyright DevinMolenaar