Dansen met oma

Casper hield erg veel van zijn opa en oma. Ze woonden in een dorp hier vlakbij, zo’n 17 kilometer verderop. Het ging dan ook graag om de week met zijn ouders mee, wanneer zij bij opa Dries en oma op visite gingen. En dan luisterde hij ademloos naar de verhalen die opa en oma vertelden over vroeger. Hoe het leven toen was en wat ze toen deden in hun vrije tijd. Opa hield van vissen en biljarten. Oma rommelde het liefst in haar tuintje. Ze had en moes- en een siertuin. De moestuin was vooral bedoeld om groente te kweken. Die hoefde ze dan niet in de winkel te kopen. Zo spaarden ze dan weer wat geld uit, dat ze goed konden gebruiken. Samen deden ze mee aan danswedstrijden. Als oma daar over begon te vertellen, dan begonnen haar ogen te glinsteren en kreeg opa een glimlach van oor tot oor. ‘We zijn een keer derde van het gewest geworden’ vertelde oma dan telkens weer. Ze dansten graag op muziek van Glenn Miller of de tango op muziek van Malando. Casper kon al die verhalen wel dromen, maar toch genoot hij er weer elke keer van als hij bij opa en oma was. Hij vond het helemaal niet erg dat ze al die verhalen van vroeger keer op keer weer vertelden. Hij vond het geweldig om te zien hoe opa en oma dan weer zaten te genieten. En voor even weer terug in de goede ouwe tijd waren. Maar opa Dries werd erg ziek en kwam na een kort ziekbed te overlijden. Casper was erg verdrietig en moest tijdens de begrafenis telkens opnieuw huilen wanneer hij naar oma keek. Daar zat ze dan helemaal alleen, in haar eigen verdriet. Een klein fragiel vrouwtje. Was ze dat altijd al, of was ze met dood van opa ineens zo breekbaar geworden? Casper wist het niet meer. Om oma te troosten ging Casper in het begin bijna elke dag na schooltijd bij zijn oma langs. Nee, nu niet meer omdat hij het leuk vond. Oma vertelde geen leuke verhalen meer. En opa natuurlijk al helemaal niet. Casper zat daar maar, naast oma. Soms zette hij een potje thee die ze dan samen zwijgend opdronken. Oma kwijnde helemaal weg. De zomer ging voorbij. De herfst kwam. Met veel regen en wind. Het was al vroeg donker. Oma werd er nog somberder van. Casper bleef maar proberen en piekeren hoe hij oma weer kon opvrolijken. Maar oma leek steeds verder weg te zakken. Hoe hard hij het ook probeerde. Het was begin november toen Casper in een tijdschrift iets las over een nieuwe uitvinding. Al halverwege het lezen begon bij hem een idee te ontstaan. Hij leegde zijn spaargeld, kocht diverse spullen en vroeg regelmatig zijn vader om technische raad. Zijn ouders hadden geen flauw idee waar Casper mee bezig was. Ja, dat hij ergens mee bezig was, dat wisten ze wel. Hij deed ontzettend geheimzinnig en ging heel vaak direct na het avondeten al naar zijn kamer, waarna ze hem pas de andere dag voor schooltijd weer zagen. Moeder wist ook dat Casper oude cassettebandjes en foto’s bij oma had weggehaald. Maar op al hun vragen weigerde Casper te antwoorden. De dagen gleden voorbij. Oma werd zieker en zieker. Op kerstavond werd de dokter er bij gehaald. ‘Ze heeft het opgegeven’ zei hij. ‘Ze wil niet meer verder leven.’ Casper raakte helemaal in paniek. ‘Gaat ze dood? ’ vroeg hij nerveus en met trillende stem. ‘Ja jongen. Je oma gaat dood. Ik denk niet dat ze de morgen nog haalt. ‘We moeten naar huis’ brulde Casper opeens. Zijn ouders wisten niet wat er met hem gebeurde. Ze zagen dat hij helemaal van streek was geraakt. Hij bleef maar schreeuwen dat ze onmiddellijk naar huis moesten. Omdat ze toch niets meer voor oma konden doen, besloten ze maar naar huis te gaan, onder de belofte dat ze de andere dag, 1e kerstdag, zo vroeg mogelijk terug zouden komen. Toen ze dan eindelijk thuis waren vloog Casper naar zijn kamer en deed de deur hoorbaar op slot. Dat had hij nog nooit gedaan. Ze ouders wijdde zijn gedrag aan het verdriet over het aanstaande overlijden van zijn oma. Maar wat zij niet zagen was dat Casper heel snel verder bouwde aan zijn idee. Hij wist dat hij het apparaat nu snel moest afmaken. Sterker nog, hij moest vannacht nog terug naar oma om het haar te laten zien. Hij werkte nerveus en zeer gehaast door. Toen hij eindelijk klaar was zag hij dat het halfelf in de avond was. Voorzichtig opende hij zijn slaapkamerdeur. Zijn ouders waren vroeg naar bed gegaan, in de wetenschap dat ze morgen een drukke en emotionele dag zouden hebben. Op zijn tenen sloop Casper naar beneden. Hij pakte een tas om zijn bedenksel, dat bestond uit een paar apparaten, wat snoeren, een vreemde bril en een cassettebandje in zijn rugzak. Zachtjes opende hij de achterdeur. Haalde zijn fiets uit de schuur en liep het tuinpad uit. Op straat gekomen stapte hij op en reed naar zijn oma, 17 kilometer verderop. Er waren veel mensen onderweg naar de nachtmis. Maar Casper had daar helemaal geen oog voor. Hij trapte heel hard door, af en toe de sneeuw voor zijn ogen wegvegend. Zo rond kwart voor twaalf, midden in de nacht, kwam hij bij oma aan. Hij was zo slim geweest om de reserve huissleutel mee te nemen, zodat hij naar binnen kon. Hij wist dat de verpleegkundige, die regelmatig een kijkje kwam nemen, pas rond één uur vannacht weer langs zou komen. Hij liep naar de kamer van zijn oma. Daar lag ze, een kleine vrouw in een groot bed. Hij pakte zijn spullen uit en verbond ze met trillende handen aan elkaar. Toen hij daarmee klaar was pakte hij de bril en zette die voorzichtig op het hoofd van zijn oma. Toen zette hij de cassetterecorder aan. Gelukkig alles deed het. Oma reageerde echter niet, totaal niet. Hij besloot daarom de volumeknop wat harder te zetten. Toen, na enkele seconden, zag hij dat oma met haar ogen begon te knipperen en niet veel later kwam er een glimlach op haar gezicht tevoorschijn. Hij schrok, want oma ging rechtop zitten en wilde uit bed stappen. Voorzichtig hielp hij haar daar bij. En toen oma stond nam ze subiet de danshouding aan. Casper besloot om haar handen maar vast te pakken, dan kon ze in ieder geval niet vallen. Maar toen hij haar had vastgepakt begon oma te dansen en hij danste met haar mee. Na zo’n tien minuten stopte de muziek. Zijn oma was zichtbaar erg moe en voorzichtig legde hij haar weer in bed. Zijn oma zei zachtjes wat, maar hij hoorde het eerst niet. Hij moet zijn oor dicht bij haar mond brengen. En toen hoorde hij haar zeggen ‘dankjewel Dries’. En met een grote glimlach bleef ze zo liggen. De kerkklokken begonnen te luiden en, alsof het zo afgesproken was, het begon hard te sneeuwen. Het was eerste kerstdag geworden. Casper pakte snel al zijn spullen weer bij elkaar en verliet het huis. Hij wist dat zijn missie geslaagd was. De andere morgen werden zijn ouders gebeld met het bericht dat oma vlak na middernacht was overleden.

© Copyright Verteller

Ingezonden door

Verteller

Geplaatst op

17-09-2015

Tags

Dansen Kerstdag Oma Opa