De vrouw in het rood: Deel 51

51.

De Generaal had direct na het fatale schot zijn mobieltje uit zijn zakken gevist en wat orders in het ding geroepen. De man mocht niet ontkomen met de diskettes of alles zou tevergeefs zijn geweest. Maar zijn twee bevel was naar een van zijn soldaten. ‘Maak dat de mannen van de ambulance die we voorzien hadden hier zo rap mogelijk boven komen.

Katarina had zich ondertussen op haar knieën naast Jean-Pierre gezet. Zonder zich te bekommeren om het bloed, luisterde ze met haar hoofd op de borst van haar vriend. ‘Hij leeft nog, maar zijn hartslag is heel zwak en onregelmatig. Alstublieft, doe iets.’ De tranen liepen langs haar gezicht. In haar gezicht was de paniek te lezen maar tevens de liefde voor de man die haar het leven had gered.

De gangster wou haar neer knallen en Jean-Pierre had zich voor de kogel geworpen. ‘L’histoire se répète’, de geschiedenis herhaalt zich, dacht Katarina, toen ze dacht hoe haar moeder door haar kersverse man gered was. Hij had het moeten bekopen met de dood. Ze mocht er niet aan denken dat Jean-Pierre het niet zou halen.

‘Katarina, binnen een paar minuten zijn de hulpdiensten hier. Ik ga naar beneden om hen op te vangen en instructies te geven over Jean-Pierre en waar ze hem kunnen vinden. Voel zijn pols, volg zijn hartslag. Moest het nodig zijn, ken je CPR?’

Katarina keek op naar de Generaal en hij moest zijn vraag nog eens herhalen vooraleer het tot haar doordrong. Ze knikte en nam direct zijn in haar schoot en voelde aan zijn pols. Haar gezicht werd doodsbleek. Zij voelde geen hartslag meer. ‘Ik voel niets!’

‘Begin met de reanimatie, Katarina, ik licht de hulpdiensten in.’ Generaal de Tavernier haastte zich naar beneden, terwijl Katarina zich probeerde haar lessen EHBO te herinneren. Paniek was geen goede raadgever in zo’n situaties, ze moest zich herpakken. Ze legde een hand op zijn voorhoofd en kantelde het voorzichtig wat naar achteren. Tegelijkertijd tilde ze met twee vingers van haar andere hand de kin van Jean-Pierre op. Daarna zette ze beide handen midden op de borstkas en begon met de borstcompressies. Dertig compressies afwisselen met twee beademingen. Zo had ze het geleerd.

Ze hoorde Jean-Pierre’s ribben kraken onder haar handen maar gaf er niet echt acht op. Toen ze aan dertig kwam, zag ze dat er nog geen verandering in de situatie was en begon de mond-op-mondbeademing. Ze kantelde terug het hoofd en deed de kinlift, kneep Jean-Pierre’s neus dicht, zette haar mond op zijn mond en blies haar adem in hem. Ze keek naar zijn borstkas en zag die omhoog gaan en liet hem uitademen. Daarna blies ze nog eens haar levensadem in zijn mond.

Toen ze halverwege de twee reeks compressies was, hoorde ze geluiden die van de benedenverdieping kwam. De hulpdiensten waren gearriveerd. Zonder op te kijken, terwijl ze reeds stommelende geluiden op de trappen. Ze deed gewoon verder met de reanimatie.

Drie mannen kwamen de kamer binnen. Een van hen nam het voortouw en was waarschijnlijk de dokter. ‘Oké, aan de kant Mevrouw, wij nemen het over. Hoeveel reeksen heb je al gedaan?’

Katarina stak twee vingers op naar de dokter, ze kon gewoon geen woord over haar lippen krijgen. De angst om Jean-Pierre snoerde haar keel toe.

‘Iedereen wat achteruit, geef ons plaats om ons werk te doen.’ Hij had ondertussen de pols genomen en knikte ontkennend naar de andere twee hulpverleners. Deze hadden ondertussen een grote tas op de grond gezet en haalden een draagbare defibrillator uit deze materiaalkist. Ondertussen was de dokter Jean-Pierre’s bovenkleding aan het opensnijden. De twee elektroden werden op de borst van Katarina’s vriend geplaatst terwijl ze met haar handen voor haar mond angstig stond toe te kijken. Een elektrode werd er geplaatst op de rechterkant onder het sleutelbeen, de andere onder de linker tepel. Een van de helpers laadde de machine op en gaf een waarschuwing voor hij de schok gaf.

Het was muisstil in de kamer toen naar het scherm van de machine van de defibrillator werd gekeken. De dokter gaf een bevel door aan de bediener van de machine. Die stelde de machine bij en na het opladen gaf zijn waarschuwing door. De schok volgde. Nog altijd geen reactie.

De dokter gaf opnieuw verdere instructies en opnieuw werd de machine aangepast door de hulpverlener. Katarina had gezien dat hij zijn wenkbrauwen fronste en bezorgd keek. Of zag ze dit verkeerd? Katarina beet vertwijfeld op haar vingers. Was er dan geen geluk weggelegd voor hen twee? Zou dit het einde betekenen van hun relatie? Ze hoorde door haar tranen heen het roepen van de waarschuwing: ‘Los!’

© Rudi J.P. Lejaeghere
23/04/2015

© Copyright Rudi J.P. Lejaeghere

Ingezonden door

Rudi J.P. Lejaeghere

Geplaatst op

25-06-2015

Tags

Liefde Lust Romantiek Sensueel