Oorsprong van een superheld

Het was een zwoele zomerdag net voor de zomervakantie. We vinden onze held op een ouderwetse, houten schommelstoel op zijn veranda. Net als in de bekende Amerikaanse westerns maar toch niet helemaal. Onze held woont namelijk niet in de Far West. We lopen echter te snel van stapel. Bij het begin van ons verhaal kunnen we onze held namelijk nog niet onze ‘held’ noemen. Op dat beginnenste moment spreken we nog doodgewoon van Robert.

Robert was een simpele jongen van slechts twintig winters oud. We hebben het over winters omdat de komende zomer nog maar net is gestart. Na de examens op school verdiende hij rust en ontspanning. Om die reden bevond hij zich op zijn schommelstoel en gelukkig dus niet op een andere locatie. Want dan had Robert niet in dit verhaal voorgekomen en had dit verhaal vermoedelijk over een andere held gegaan.

Na een ontspanningsrust van welgeteld achtendertig minuten en drieëntwintig seconden zag Robert een konijntje naar hem toe huppelen. Het vreemde was dat het konijntje geen aanstalten maakte om weg te spurten na enkele vreemde bewegingen van Robert bedoeld om het beest weg te jagen. Op drie meter afstand bleef het diertje zitten en keek met grote ogen op naar Robert. Onze op-dat-moment-nog-geen-held stond al enkele seconden recht door de vele bewegingen die hij had gemaakt. Beide zoogdieren keken elkaar recht in de ogen.

Voor diegenen die gekend zijn met de avonturen geschreven door Monty Python kunnen raden wat er zich toen afspeelde. Het konijntje sprong plots van drie meter ver recht op Robert. Verrast door deze aanval valt Robert achterover op zijn schommelstoel. Hij kon het konijntje net op tijd met twee handen grijpen alvorens het beestje op zijn keel terecht zou komen. Liggend op zijn stoel probeerde hij uit alle macht het konijntje bij hem vandaan te houden dat met twee grote scherpe tanden, druipend van bloederig speeksel, zijn keel probeerde te bereiken.

De woeste strijd met het diertje eindigde uiteindelijk nadat Robert de nek van het kleine konijntje kon draaien en breken. Door deze daad viel het kopje naar beneden waardoor het bloederige speeksel neer drupte op het gezicht van Robert. Hierop greep Robert naar zijn gezicht en probeerde het speeksel weg te smeren. Dit lukte niet goed genoeg waardoor een gedeelte in zijn mond terechtkwam. Door het schrikken, slikte Robert vervolgens het goedje in.

Het was al enkele uren donker wanneer Robert zijn ogen opende. Achter zijn ogen voelde hij een kloppende pijn opkomen. Door het terug sluiten van zijn ogen nam de pijn weer wat af en kon hij nadenken over het gebeurde. Het laatste dat hij zich herinnerde was het losgeslagen konijnenbeest dat hem aanviel. Verder niets meer. Hij probeerde zijn ogen opnieuw te openen en nam zijn hoofd in zijn handen om de pijn terug te duwen naar de donkere spelonken van zijn ziel. Of toch ergens naartoe waardoor hij er in ieder geval geen last meer van zou hebben.

Hij keek rond vanuit zijn schommelstoel om zijn omgeving op te kunnen nemen. Het konijntje lag enkele meters van hem vandaag bedekt onder de vliegen. Het was duidelijk dat hij het beestje volledig had afgemaakt. Hij kwam langzaam recht en voelde de kracht en energie terug in zijn ledematen stromen. Buiten deze gewaarwording van energie voelde hij nog iets anders. Een vreemd gevoel ter hoogte van zijn kindermakers. Het gevoel kwam van binnenin zijn lichaam dus, zoals hij het zag, geen gevolg van de vechtpartij.

Met elke beweging die hij vervolgens maakte voelde hij het vreemde gevoel in zijn lendenen uitbreiden over zijn volledige lichaam. Bij het bereiken van zijn grijze hersenmassa wist hij plots de reden van de gewaarwording. De samensmelting van het vreemde gevoel en zijn hersenen bezorgden hem de nieuwe waarheid over zijn lichaam. Hij had vanaf nu de kans om elke vrouw gelukkig te maken! Zijn zaadcellen werden getransformeerd. Zelf vermoedde hij dat het gevecht met het konijntje hem adrenalinestoten had gegeven die hebben gezorgd voor de wijziging van zijn levensgevers. De oplettende lezer weet wel beter. Het speekselbloed dat Robert heeft ingeslikt, zorgde namelijk voor de verandering van simpele jongen naar held der vrouwen.

“En zo, beste jongens en meisjes, eindigt het oorsprongsverhaal van onze Voorvader.”

© Copyright Reddie F.