Requiem: Hoofdstuk 11 (1e deel)

11



‘…gaat over een vrouw van ongeveer veertig jaar, blank en is het enig geval dat in eerste instantie buiten de noemer van de Akai-moorden viel.’

Ik was te samen met Ji Lang en Eagle Eye in het heiligdom van Gerekko Dai. Na een telefoontje met mijn laatste wedervaren in de Swift waren we op verzoek van Gekko zelf naar zijn appartement gekomen om wat te brainstormen.

‘Waarom in eerste instantie…?’ vroeg Ji die tegelijkertijd met belangstelling de technische snufjes van de gastheer aan het keuren was. Eagle Eye had zichzelf met zijn enorme gestalte in een lange divan gedeponeerd, zodanig dat ik mij maar terug in een van de zetels van Gekko zette.

‘De MO was gelijkaardig, ze werd in de nabijheid van de Catacomben weergevonden, in stukken gesneden en er werden ook sporen van een verdovend middel aangetroffen in haar versneden lichaam , net zoals bij de andere gevallen maar men kon niet echt vaststellen of ze Akai was. Men heeft haar ook nooit kunnen identificeren, een lijk zonder naam. Men hoefde ook niet zoveel te puzzelen om… nou ja, er waren minder stukken. Daarom heeft men ook gezien dat er een belangrijk deel ontbrak bij deze vrouw.’

‘Oh ja,’ mengde Eagle Eye zich in het gesprek, ‘toch niet haar oog!’ Iedereen leek dit niet echt grappig te vinden. ‘Sorry hoor, beroepsmisvorming wegens traumatische ervaring,’ verontschuldigde hij zich met een kwinkslag.

‘Eigenlijk ben je er dicht bij met je vermoeden, Jérome.’ Gekko wou pertinent niet de bijnaam Eagle Eye gebruiken, alhoewel wij dit wel deden. ‘De hele santenboetiek rond het oog ontbrak, ik bedoel, na de stukken aan elkaar te hebben gepast, ontbrak uiteindelijk het hoofd in zijn totaliteit. Het is pas vanaf de volgende gevallen, omdat deze allemaal onder de Akai zijn gevallen en met hetzelfde wapen als bij het eerste slachtoffer zonder naam, dat men het betreffende dossier van de vrouw zonder hoofd ook onder dezelfde noemer heeft gecatalogeerd. Ik moet er wel bijzeggen dat dit info is volgens de databanken van de Veiligheidsdienst.’

Gerekkko schoof nog wat met zijn touchscreens en haalde een nieuw rapport op. ‘Hier heb ik een recent rapport over het wapen waarmee men veronderstelt dat de moorden zou zijn gepleegd. Ieder wapen heeft zijn eigen inprenting of insnijding in het vlees en laat kenmerkende inkepingen in de beenderen achter die dan achteraf kunnen vergeleken worden. Men veronderstelt dat het in deze gevallen gaat om een samoeraizwaard of Katana. Om nog specifieker te zijn een Katana dat van Japanse makelei was. Daar heet het dan een Nihonto omdat het op een speciale manier gesmeed wordt van een uiterst zeldzame metaalsoort, het Tamahagane.’

Iedereen luisterde geïnteresseerd en met open mond naar de technische uitleg van Gekko, mijzelf inbegrepen. Hij had opnieuw met succes de site van de veiligheidsdienst gekraakt, een recente versie van hun gegevens gekopieerd op zijn harde schijven en was ons nu aan het bijpraten over de belangrijkste punten in de Akai-dossiers.

‘Wisten jullie dat Tamahagane gemaakt wordt van ijzerzand dat verwarmd wordt in een smeltoven, waarbij koolstof aan toegevoegd wordt. Een langdurig proces en een echt precisiewerk, zeker wanneer je een Nihonto wil krijgen die puur is. Daarom moet je de grondstof Tamahagane eerst zo goed mogelijk en met de juiste rituelen bereiden. Zo’n blok metaal wordt dan in stukken gehakt en dan is er werk aan de winkel voor de zwaardsmid. Er zijn er maar enkele die in staat zijn om de echte en originele Nihonto te maken. Deze moorden zijn allemaal gepleegd met zo’n specifiek wapen.’

Gekko glimlachte om onze belangstelling en voegde er nog als een weetje aan toe, ‘dat hebben ze,’ waarmee hij de veiligheidsdienst bedoelde, ‘niet aan de pers verteld. Het is de gewoonte bij hen om af en toe wat details achter te houden. Bij eventuele verhoring van verdachten laten die zich soms dan wat ontvallen die een onschuldige niet kon weten en bingo! Voor ze het weten, zit de verdachte achter een muur van staal voor de rest van hun miserabel leventje.

‘Zijn er nog overeenkomsten in al die gevallen of zijn er ook noemenswaardige verschillen die een licht op de zaak kunnen werpen? Waarom worden, behalve dan dat eerste geval misschien, Akai ontvoerd en vermoord? Er moet toch ergens een spoor zijn, iets waar men verder kan op werken,’ klonk ik wat ontmoedigd.

Met zijn toverende handen bracht Gekko andere beelden en data naar de voorgrond op zijn schermen. Hij liet een periode van stilte vallen terwijl hij een aantal zaken aan het bestuderen was. Ik durfde hem niet onderbreken, ik wist dat Gekko geniaal was op zijn gebied en als er iets was, hij het wel zou vinden.’ Naast mij in de divan hoorde ik in de stilte af en toe het bionisch oog van Eagle Eye inzoomen op de gegevens die we te zien kregen.

‘Goede vraag Yu’, zei Gekko na een tijdje,’er zijn inderdaad ook verschillen. Alles duid erop dat hij driester en driester wordt. De eerste vrouw werd aan de rand van de Deeplands, ter hoogte van de Catacomben gevonden. Zo ook de volgende twee gevallen. Gekko trok met zijn vinger over een plan van Sanctuary en omgeving en een rode lijn verscheen op het virtuele geprojecteerde plan. Vanaf zijn vierde slachtoffer nadert hij meer en meer de stad. Het laatste slachtoffer dat op de parking van de Megaskoop is teruggevonden was tot nu toe de dichtste locatie, eigenlijk juist binnen de stad van Sanctuary. Er was ook al een slachtoffer in Tokio, een zekere Suzy Chang. Ik vermoed als we nog van hem horen dat hij verder het land binnentrekt. De tijdspanne tussen de moorden wordt ook kleiner en kleiner.’ Gekko keek rond op een inbreng van ons.

Ik probeerde aarzelend, ‘dat wil dus zeggen dat hij zich veilig waant. Ofwel wil hij de veiligheidsdienst en de politie uitdagen, ofwel juist het tegenovergestelde en kan hij zich minder en minder beheersen en zoekt hij zijn slachtoffers waar hij er meest en gemakkelijkst kan vinden. In de stad zelf dus.’
Ji knikte. ‘Misschien dat hij op die manier nu een fout zal maken en dat hij in de val loopt. Maar wat mij vooral intrigeert, is het waarom. Waarom hij het op de Akai heeft gemunt heeft? Yu, jij bent Akai, heb jij een idee?’

Hoe diep ik ook nadacht en mijn hersenen pijnigde ik kon geen reden vinden. ‘Akai staat voor vredelievendheid en altruïsme. Wij maken geen vijanden, het zal nooit onze bedoeling zijn. Als we weet hebben van een misverstand of een ontluikende ruzie tussen Akai, wordt er geweldloos een oplossing gezocht en als men er met de betrokken partijen niet uitkomt wordt het een beslissing voor de Hoge Raad van de Akai. Wij leggen ons onvoorwaardelijk neer bij hun oordeel.’ Ik dacht aan mijn bloedeed voor het graf van mijn ouders. ‘Daarop is in één geval een uitzondering…!’ Ik kon het hen beter nu vertellen dan later.

Iedereen keek verrast op en wachtte op verdere uitleg.

‘Hoe zou ik het formuleren,’ ik dacht even na en vervolgde, ‘als een familielid in de eerste rang vermoord wordt krijgt de overlevende het bloedrecht om zich te wreken. Hij moet honderd procent zeker zijn dat er geen onschuldige wordt gestraft. Na de daad moet hij zich dan nog gaan verantwoorden voor de Hoge Raad van de Akai die hem of haar dan zal vrijspreken of …indien zij beslissen dat het niet zijn of haar bloedrecht was of dat er mogelijks iets verkeerd is gebeurd in het uitoefenen van dat voorrecht, een gepaste straf opleggen. Ik kan je verzekeren dat je als Akai dan best maar recht in je schoenen staat.’

Iedereen keek naar mij. Ik voelde één bionisch en vijf andere ogen op mij gericht. Ik was Akai en mijn ouders waren afgeslacht. ‘Ja, jullie heb het recht om het te weten, ik heb voor hun graf mijn bloedrecht afgeroepen. Wanneer ik de schuldige zal doden, zal ik verantwoording afleggen. Als een van jullie hem zou doden, gezien jullie geen Akai zijn, zullen jullie waarschijnlijk verantwoording moeten afleggen tegenover de veiligheidsdienst. Ik zou dan, als ik jullie was,’ ik keek beurtelings naar Ji en Eagle Eye, ‘…heel zeker zijn vooraleer je iets doet wat jullie je leven lang zou kunnen spijten. Ik heb om jullie hulp gevraagd, hulp om de schuldige te vinden, maar ik vraag jullie niet te doden in mijn naam. Dat zou regelrecht tegen mijn levenslange lering zijn en een smaad werpen op de dood van mijn ouders.’ Ik slikte even en bemerkte dat ik buiten adem was.

‘Dat zien we dan wel, mijn beste Yu’, zei Eagle Eye bemoedigend en hartelijk zoals altijd, ‘op dit moment zijn we nog niet aan het moment van wrake toe. Laten we ons eerst concentreren op het zoeken van de schuldige.’



……..

© Copyright Rudi J.P. Lejaeghere