de jongen van de trein.

Vrijdag, 23 december 2011.
De regen tikt tegen het raam. Bah, ik haat dit weer, waarom moet het toch altijd regenen in Nederland?
‘Is deze plaats vrij?’, vraagt een jongen met blond haar en helder blauwe ogen. ‘Ehm, ja natuurlijk’, zeg ik terwijl ik mijn tas van de stoel haal en mijn oortjes uit mijn oren haal. Hij bedankt me. Na een paar minuten begint hij een gesprek. ‘Weet jij toevallig hoelaat het is, ik ben mijn horloge vergeten.’ ‘Ja natuurlijk, het is ehm 5 over 8.’ Shit, om half 9 begint mijn eerste les, en we moeten nog minstens een halfuur rijden. Waarom ben ik vanochtend nou te laat van huis vertrokken.. Meneer van der Meer zal woedend worden als ik te laat in zijn les kom. Net als vorige week, toen ik zijn lokaal binnen kwam 2 minuten nadat bel was gegaan. Er kwam bijna stoom uit zijn oren. Hoe ga ik dit oplossen?

‘Eh, kan je misschien iets voor me doen?’, het floepte eruit. ‘Eh, wat dan?’ ‘Ik moet nog minstens een halfuur in de trein zitten, maar om half 9 begint mijn school al. Zou je misschien mijn school willen bellen, doen alsof je mijn vader bent en zeggen dat ik naar de tandarts moest. Anders kom ik echt in de problemen.’, in het echt klonk het nog veel stommer dan in mijn hoofd. Hij moet lachen. ‘Haha, ja natuurlijk.’ Ik pak mijn mobiel, en toets het nummer in.’ ‘Hoe heet je eigenlijk?’, zegt hij terwijl hij een beetje rood word. ‘Oh, wat stom, haha, ik heet Fleur, Fleur Jansen.’ ‘Mooie naam zeg, ik heet Alexander van Dam. Maar noem me maar Alex. Ik wil niet dat zo’n mooi meisje in de problemen komt, ik bel wel even.’ Hij pakt mijn mobiel van het tafeltje, en belt. ‘Goedendag Mevrouw, mijn dochter, Fleur Jansen, moet naar de tandarts, ze is dus later op school. Ja dat klopt mevrouw, waarschijnlijk mist ze ook het tweede uur, u ziet haar wel verschijnen, ja bedankt, goedendag nog!’, Alex lacht naar me, ‘Zo dat is geregeld.’ Ik bedank hem. ‘Zullen we zometeen nog wat gaan drinken? Je hoeft namelijk het tweede uur ook niet op school te zijn.’ ‘Ja, lijkt me leuk’, zeg ik.

Na een paar minuten gepraat te hebben, zegt de stem uit de speakers dat we bij Station Utrecht Centraal zijn. We stappen uit. Even later lopen we over het perron. We halen Starbucks koffie en gaan op een bankje zitten. Het voelt heel vertrouwd bij Alex, ookal weet ik alleen zijn naam, dat hij 17 is, en dat hij in Utrecht werkt, in de muziekwinkel van zijn oom. Op mijn horloge zie ik dat het alweer 10 over 10 is. Het derde lesuur begint bijna. ‘Ik moet nu wel echt naar school’, zeg ik. Alex loopt met me mee naar school. Als we bijna bij school zijn vraagt hij, ‘Hoelaat ben je uit vanmiddag, zullen we dan weer samen in de trein naar huis, het is altijd zo saai alleen.’ ‘Ik ben om half 2 uit.’ ‘Oke, dan zie ik je hier weer vanmiddag om half 2. Doei lieverd.’ Alex geeft me een kusje op mijn hoofd en loopt dan weg.
Ik hoor de eerste bel rinkelen, snel ren in naar binnen. Net op tijd loop ik het nederlands lokaal binnen. Ik ga naast Rosa zitten. ‘Waar kom jij zo laat vandaan?’, fluistert ze. Mevrouw Schouten kijkt ons boos aan. ‘Ik vertel het zo wel’, fluister ik terug.

Mevrouw Schouten legt de opdracht voor vandaag uit. We moeten een gedicht schrijven, het onderwerp mogen we zelf bedenken. Ik weet nooit waar ik het over moet hebben bij dit soort opdrachten, maar deze keer weet ik het gelijk, Alex. Ik begin gelijk met schrijven.

Toen ik jou zag,
Je blauwe ogen,
En die geweldige lach.
Toen je naar me keek,
Het leek,
Alsof we elkaar al jaren kende.
Nu denk ik de hele tijd aan jou.
Ookal ken ik je pas zo kort.
Wauw.
Rosa lees het gedicht en kijkt me vragend aan. ‘Dus eh, waar kwam je ookal weer vandaan, de tandarts toch Fleur?’ ‘Ik vertel het je in de pauze, oke? Beloofd.’ Ik verbeter het gedicht een beetje & dan gaat de bel. Rosa en ik lopen naar de aula. Ze kijkt me de hele tijd met een big smile aan, wachtend op mijn verhaal.

‘Nou kijk, vanochtend zat ik in de trein, en kwam er een jongen naar me toe. Hij vroeg of hij naast me mocht zitten. Daarna vroeg hij hoelaat het was. Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 5 over 8 was. En we moesten nog minstens een halfuur rijden. Ik wilde geen problemen met van der Meer. Dus vroeg ik hem of hij school kon bellen.’ Rosa doet moeite om haar lach in de houden. Ik kijk met een vernietigende blik naar mijn vriendin en ga verder met mijn verhaal. ‘Maar dus, toen belde hij school voor me, hij zei dat ik naar de tandarts moest, dat het lang zou duren en ik waarschijnlijk ook het hele tweede uur zou missen. Ookal was het eerste uur nog geen eens begonnen. Toen vroeg hij of ik iets met hem wilde drinken. Natuurlijk zei ik gelijk ja. Het was echt heel gezellig met hem, het voelde zo vertrouwd. Vanmiddag na school komt hij mij ophalen. Hij heet trouwens Alex, Alex van Dam. Hij is..’ Rosa blijft ineens stilstaan en kijkt dan geschrokken naar mij.

‘Is er iets?’, vraag ik voorzichtig. Er komt een traan in haar oog. Rosa doet haar handen voor haar gezicht. Ik sla een arm om haar heen, ookal weet ik niet wat er aan de hand is. Dit is de eerste keer dat ik Rosa zie huilen. ‘Kan je even meelopen naar de wc.’, fluistert ze. Ik loop mee, nog steeds niet wetend wat er aan de hand was. Iedereen kijkt ons verbaast aan, maar ik negeer het.

Als we bij de wc’s zijn, kijkt Rosa me dankbaar aan. ‘Wat was er?’, vraag ik voorzichtig. ‘Die Alex, ik wil niet dat je met hem omgaat.’, zegt Rosa. ‘Alex? Waarom niet met Alex?’ ‘Hij, Nikki.. Ik heb het je nooit vertelt maar ik heb een zus, had..’, Ze krijgt weer tranen in haar ogen. Ik sla weer een arm om haar heen. Ze vertelt verder. ‘Toen mijn vader net overleden was, ging het niet zo goed met mijn zus. Ze kreeg verkeerde vrienden, haar vriendje, Alex van Dam.. Hij gaf haar drugs, ze werd verslaaft. Ze had zelf geen geld voor die drugs. Maar ze kon niet zonder, en Alex had daar wel geld voor. Als ze deed wat Alex wilde, dan kreeg ze de drugs. Alex en zijn vrienden gebruikte haar. Ze moest een hoertje spelen. Seks met elke jongen, zelfs jongens waarvan ze niet eens hun naam wist. Ze mocht het tegen niemand vertellen, dan zou Alex opgepakt worden. En zou Nikki boeten. In haar dagboek schreef ze hoe bang ze elke dag was. Als ze naar school fietste, als ze uit school fietste, als ze alleen thuis was. Waar ze ook was, Alex vond haar. Hij had haar nodig. Uit paniek, heeft.. heeft ze zelfmoord gepleegt.’ Rosa barst in tranen uit, ze pakt me stevig vast. ‘Ik wil niet dat dit ook bij jou gebeurt, Fleur. Geloof me, hij is gevaarlijk!’ Er komt een brok in mijn keel. Ik weet niet wat ik op dit moment moet doen. Het is zo raar, op het ene moment vertel ik verliefd over vanochtend in de trein met Alex, en het andere moment wordt er vertelt dat hij gevaarlijk is.

De bel gaat. Wij kijken elkaar geschrokken aan. De make-up van Rosa is helemaal uitgelopen & ze heeft rode ogen door het huilen. Snel haalt ze de make-up onder haar ogen weg, en lopen we naar het beeldende vorming lokaal. De hele klas zit al klaar, en kijkt ons raar aan als we de klas in komen. We gaan snel naar onze plek. Vandaag moeten we een tekening maken waar we een verhaal in uit beelden. Iedereen begint me tekenen, maar ik heb geen idee wat ik moet tekenen.
In een donker steegje ben ik aan het roken. Alex lacht naar me. Rosa fiets langs, ik kijk haar arrogant aan. Ze geeft me de ‘Je had naar me moeten luisteren, maar nu ben je te laat’ -blik terug. Ik schrik wakker van de stem van Mevrouw Klaassen. ‘Bij de les blijven meid, slapen doe je maar in je eigen tijd.’ Ik kijk wat Rosa heeft getekent. Aan de linker kant van het a4’tje, een meisje huilend op de grond, ze schrijft een brief. Op de brief staat heel groot, ‘Sorry’. Aan de rechtkant een jongen & een ander meisje die aan t zoenen zijn. Het doet me pijn om naar de tekening te kijken. Het huilende meisje is haar zus, de jongen natuurlijk Alex die naar een ander meisje gaat. De brok in mijn keel komt terug.

Rosa meende het echt toen ze zei dat ik niet met hem mocht omgaan. Ik heb een fout gemaakt, een grote fout. Wat moet ik nou doen? Hij weet teveel van me om me niet te vinden, shit.
Om half 2 lopen Fleur en Rosa de school uit. Ze hadden afgesproken om samen bij Rosa thuis huiswerk te maken. ‘Hey darling’, de meisjes draaide zich allebei te gelijk om. Toen Fleur zag wie het was wist ze niet wat ze moest doen. ‘Hey’, kon ze net zeggen. ‘Ga je mee, lieverd?’ ‘Nou, ik zou eigenlijk..’ Ze werd onderbroken door Alex. ‘Je dacht toch niet dat ik je niet zou ophalen he? Weetje wat wij gaan doen, we halen een ijsje, daarna pakken we een bioscoopje, en dan breng ik je naar huis.’, zei Alex. ‘Oke..’, zei Fleur voorzichtig. Alex pakte haar hand en trok haar mee. Fleur keek snel naar Rosa met de blik in haar ogen van ‘Help me!’, maar Rosa wist niet wat ze moest doen. Even bleef ze stil, alleen achter.

Toen fietste Rosa naar huis, in haar hoofd speelde alles nog een keer af. Ze kreeg vragen waar ze echt geen antwoord op wist. Gaat het nog goed met Fleur? Wat zijn ze nu aan het doen? Met hoeveel meisje had Alex dit al geflikt? Wat zou Alex van haar willen? En zou het hetzelfde aflopen als bij haar zus? Bij de laatste vraag, rolde er tranen over haar wangen.

Zonder na te denken fietste ze naar de begraafplaats, waar haar vader en Nikki waren begraven. Eerst liep ze naar de plek van haar vader begraven. Er was al heel lang niemand meer geweest. De plantjes zagen er droog uit en een paar foto lijstjes waren omgewaait. Rosa gaf de plantjes water met de lekkende gieter die bij het kraantje stond. Daarna zette ze de fotolijstjes weer goed. Een foto met het hele gezin toen ze op vakantie waren in Parijs, de trouwfoto van haar ouders, een foto van Nikki, haar vader en Rosa. Die laatste foto was in het ziekenhuis gemaakt. Haar vader lag in een wit ziekenhuisbed, Nikki en Rosa zaten naast hem op het bed. Ze lachten, want ze hadden net gehoord dat de dokters ze hem misschien nog konden redden. Maar een paar weken later was haar vader toch overleden.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ik vraag me af wat jullie ervan vinden, als het goed is, ga ik dr mee door :)
xxxxxxx

© Copyright Simone