De ware liefde?

Het was zo mooi, en zo intens. Die stille geheime liefde, die niemand mocht weten, die niemand mocht zien, mocht merken. Stel je voor, een verloofde met een op handen zijnd huwelijk die lag te vrijen met een vrouw. Mooi niet. En stel dat je ouders er ooit achter kwamen. Jij leefde een leugen. Ik huilde de waarheid.
We waren echt gek op elkaar, maar ik wilde niet voor mijn liefde voor jou uitkomen en jij niet voor jouw liefde voor mij. Dat mocht niet dat kon niet...Twijfel, angst was jouw meester. Houden van was mijn leraar, maar geen goede.

Als ik ooit geweten had wat houden van was, dan was het wel in die periode dat jij mij afwees. Jij moest en zou trouwen met hem. Terwijl wij beiden wisten dat hij ook homoseksueel was, maar jouw verraad naar mij toe was gewoon het niet willen erkennen van jouw gevoelens. En God wat deed dat pijn.
We hebben voor het eerst het bed gedeeld, voor mij de eerste keer met een vrouw, voor jou de derde. Dus jij liep voorop met alles. God wat was ik groen, wat was ik dom. De eerste kus van een vrouw waar ik echt van hield. Mijn hart was de weg even kwijt, de hartslag was te zien in mijn nek. Maar wat was ik gelukkig met jouw kussen die mijn lichaam bedekten.
Later, veel later daarna reageerde jij met een enkele zin voordat je naar het ontbijt beneden in het hotel ging: "Dit is nooit gebeurt en ik ben biseksueel.”
" Het zal nooit iets worden met ons.”

Verdwaasd bleef ik achter in de hotelkamer, ik had zin om te huilen, te zuipen. Daarna kwam de langste dag voor mij in mijn toen verwarde wereld.
Die avond lag ik in bed te huilen, ik voelde mij verloren, alleen en had behoefte aan een schouder, aan een knuffel, maar jij leek zo onbereikbaar.
''Kom even bij mij liggen, je hoeft niet te huilen.”
Jouw stem klonk als een zachte wind langs mijn oor. Ik kroop voorzichtig naast je, en voelde ineens jouw handen weer over mijn lichaam. Jouw lippen vonden de weg naar mijn mond. En ik raakte verward, angstig. Bang voor wat er nu weer zou komen.

Op zo’n moment en dat besef ik jaren later pas, is de macht van de liefde de sterkste in hart en ziel. Ik heb mij laten gaan, net als jij. Alleen jij wist dat het hierna voorbij zou zijn. Jij had al je keuzes in je leven gemaakt. En ik stond nog steeds voor een gesloten deur.
Alles is anders nu. Jij trouwde na onze vakantie en scheidde weer en ging samenwonen. Met een mooie man, die ik later tegenkwam. Jij had hem verteld van ons vakantieavontuur. Hij had er geen moeite mee. Hij was veranderd en niet zo'n mooie man meer als in het begin.
Ik heb je na jouw scheiding nooit meer gezien, alleen vage geruchten gehoord en we hebben er nooit meer over gesproken. Mijn liefde voor jou, ach dat soort dingen slijt op de duur. Maar die pijn van de onmacht, die gun je niemand.

Zoveel onzekerheid doet pijn. Je hebt met mij gespeeld en je dacht dat je gewonnen had. Maar mijn leven ging doorn ben ik gelukkig, gelukkig maar...
En toch vraag ik mij soms af, hoe is het nou met jou?

© Copyright Leny Kruis