Met andere ogen

Ik was gewend aan het gevoel van starende mensen. Dus het feit dat ze daar al minstens 5 minuten stond te kijken deed me niet zo heel veel.
Het was in zekere zin amusant de manier waarop ze zich onbespied waande. Toch was er iets aan haar wat me aantrok. Het geluid van de wind die met haar rok speelden of de echo van haar hakken die terug kaatsen tegen de muren van het nu bijna verlaten perron. Ik kon er niet echt de vinger op leggen. Toen kwam ze in beweging en ging tot mijn verrassing naast me zitten.

Dit was nieuw. Ik kende het fluisteren en de “grapjes” die vooral achter mijn rug plaats vonden. Ik wist hoe de mensen naar me keken maar dit was onbekend terrein. Terwijl ik nog aan het bedenken was: “hoe nu verder” klonk haar zachte stem: “Hallo? Vind je het erg als ik hier even zit?”. Ik schudde mijn hoofd in ontkenning “Nee hoor, ga gerust je gang”. “Ik ben Sarah” zei ze. Ik stak mijn hand uit. “Peter, aangenaam”. ‘oké’ dacht ik. “Wat nu” Kom je hier vaak? Er klonk een vrolijke lach die me direct attent maakte op de onnozelheid van deze vraag. ‘Euh.. ik bedoel: Ga je vaak met de trein? Vanaf dit station bedoel ik. Of nee. Uh’ Ze grinnikte even ‘rustig maar en ja, ik maak elke dag het zelfde ritje’
De fluweel zachte zang toon in haar stem joeg een siddering door mijn rug. ‘Heb je het koud?’ Ik schudde snel mijn hoofd. ‘Ik studeer in Leiden en reis elke dag heen en weer met de trein’ ging ze verder. ‘Jij zit hier ook elke dag. Nou ja bijna dan. Gister was je er niet’ Ze haalde even adem. ‘Sorry, dat klinkt als of ik je aan het stalken ben. Dat is niet zo hoor. Alleen, ik vind het leuk om te zien hoe je alles en iedereen observeert. Je komt hier graag hè. ’ Door de sprankelende waterval van woorden kon ik een lach niet onderdrukken. ‘Je lacht me uit’ pruilde ze. ‘Nee, echt niet’ probeerde ik haar gerust te stellen. ‘je bent gewoon grappig en ’ Ik dacht even na ‘interessant is een beter woord’. ‘Interessant?’ Ze proefde het woord als of het een zoet zuur snoepje was waarbij nog moest worden uitgemaakt welke smaak het dominantst was. ‘Het is een compliment’ reageerde ik snel. Ze lachte: ‘Dat zullen we voor nu dan maar even aannemen’.
Het bleef nu even stil en het zachte ruizen van de wind tussen de bomen plus de enkele voetstap van een passerende reiziger gaf een apart sfeertje aan het geheel. Een trein zette zich met een kreun weer in beweging en ik vroeg me af of dit niet haar aansluiting was geweest. Het was een prettig maar even zo bespottelijk idee dat ze misschien voor mij haar trein had gemist.

De kus kwam totaal onverwachts. Het moment dat haar lippen de mijne raakte voelde als of ik hard in de stoel van een straaljager werd gedrukt terwijl deze door de geluidsbarrière schoot. Ik proefde het zout van haar lippen terwijl ze met overtuiging de contouren van mijn mond verkende. Toen ik haar hand op mijn borst voelde kon ik niet anders dan haar kus beantwoorden.
Ze trok zich geschrokken terug ‘Oh, jeetje. Ik weet niet waarom ik dat nu deed. Ik heb nog nooit een vreemde zo maar gekust’. ‘En ik heb me nog nooit door een vreemde laten kussen’ zei ik zo luchtig mogelijk terwijl ik verwoede pogingen deed mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ze lachte blij ‘Nou, die zag je in ieder geval niet aankomen’. We barsten nu beide in lachen uit.

Ongezien verstreek de tijd terwijl we over elkaars leven spraken. Onze idealen, de dromen die nog moesten worden na gejaagd. ‘Het is laat’ zei ze. ‘Ga je met me mee?’. Ze had haar hand al in die van mij gelegd en trok me langzaam overeind. Als vanzelf ging mijn hand naar haar gezicht en voelde voorzichtig haar ogen, neus en mond. ‘Je bent mooi‘ was alles wat ik kon uitbrengen. Haar stem had een geamuseerde klank terwijl ze zei: ‘Je klinkt verbaast’. Ik grinnikte verlegen ‘dit is nieuw voor me’. En dat was ook de plotselinge traan die onder de donkere bril vandaan over mijn wang rolde.
‘Kom’ zei ze terwijl ze voorzichtig de traan weg veegde. ‘Heb je deze nodig?’ Ze stopte de taststok die naast de bank had gestaan in mijn hand. Ik aarzelde even maar klapte toen de wit rood gestreepte stok in elkaar en stopte hem in mijn jaszak. ‘vanavond niet’
Einde.

© Copyright The storyteller