waarom IK??? (3)

Waar ben ik? Het eerste wat Elena vroeg toen ze weer bij kwam. Meteen daarna zakte ze weer weg. Het deed zeer. Er zat iemand naast haar. Er lag een hand in haar nek en iets aaide haar door haar haar. Ze opende haar ogen weer. Alles zoemde het leek wel of er een zwerm muggen rond haar hoofd zweefden. Ze probeerde overeind te komen maar zakte weer terug. Haast automatisch begon ze te huilen. Ze voelde dat ze ergens tegen aan werd gedrukt en toen ze opkeek lag ze in Richards armen. Betraande ogen keken haar aan. Alles drong als een schok tot haar door. Hij was gekomen en had haar zo gevonden. Ze sloot haar ogen. Ze was zo moe van alle spanning en verdriet. Richard stond op en legde haar op haar bed. Vertederd keek hij naar haar zoals zij daar lag. Zo zorgeloos en lief, maar donkere plekken onder haar ogen vertelden een ander verhaal.

Tegen negenen schrok ze wakker. Hoelang had ze geslapen? Ze stond op en liep naar beneden. Bij de kamerdeur stond ze stil. Ze keek door de kier van de deur die een eindje openstond. Haar vader en Richard zaten tegenover elkaar. Allebei zwijgend voor zich uitstarend. Ze zeiden geen woord. Griezelig vond ze dat net alsof er ruzie was geweest. Ze keek nog eens naar Richard. Er rolde een traan. Langzaam vond hij zijn weg naar beneden en viel op zijn broek. Nog een volgde. Elena keek ze had niet door dat zij ook huilde. Niets was er nog zo mooi als vroeger. Alles was anders. In ene keer. Die ene seconde. Zijn blik, dat niets doende lege gezicht. Toen daar bij het raam. Ze zag het weer voor zich. Ze kon het niet geloven, niet snappen. Het drong niet echt tot haar door, dat ze haar moeder nooit meer zou zien. Ze begon zich af te vragen waar ze zou zijn. Misschien wel heel dicht bij haar? Misschien kon ze haar nu wel zien kijken door dat kleine kiertje dat de deur haar vrij liet.

Elena zag niets meer. Alles was een waas geworden. Alles vervaagde. Ze kon het niet aanzien om die twee daar op die bank zo te zien zitten. Nee, dat zou ze nooit toelaten. Ze wou niet nog vaker verdriet zien. Toen haar moeder er nog was huilde die ook al bijna elke dag. Natuurlijk was zij verdrietig omdat ze haar moeder niet meer zag. Maar toch, ze besefte het niet. Dat zou nog wel komen, maar ook dat had ze niet door. Langzaam ging het hoofd van haar vader omhoog. Langzaam stond hij op en liep naar de deur. Alsof het leven hem niets meer kon schelen. Dat begreep ze nog wel. Ze had wel eens verhalen van vroeger gehoord uit de verkeringstijd van haar ouders. Zo close als zij geweest waren. De laatste jaren was dat iets minder geworden. Maar dat haar vader altijd van haar moeder gehouden had daar twijfelde ze niet aan, daar hoefde ze ook niet aan te twijfelen ook. Het was zo al van zijn gezicht te lezen.

Toen ze zag dat haar vader naar de deur toe kwam sloop ze gauw naar de keuken. Ze pakte wat brood uit de bak en begon koffie te zetten. Precies zoals moeder altijd gedaan had. Een paar seconden later keek Richard om de hoek van de deur. Hij was op het geluid afgekomen om te kijken wie die herrie toch aan het maken was. Hij was blij om te zien dat ze weer wat kleur had. Hij liep op haar af en stond voor haar stil. Zwijgend keek Elena in zijn vochtige ogen. Ze wilde lezen wat hij zeggen wou. Richard zag haar zoekende blik. Het verbaasde hem dat hij geen traan in haar ogen zag. Waarom huil je? Vroeg ze. Ja, precies waarom zou hij nou huilen. Begreep ze het dat dan niet? Had ze het niet door? Of wilde ze het gewoon niet weten? ‘je moeder’ meer kwam er niet uit.’ Ma is er niet meer’ kreeg hij als antwoord terug. Elena greep een stoel en ging zitten haar schouders schokten. ‘wat heb ik gedaan?’ dacht Richard. Ze was eindelijk rustig en nu dit. Elena snikte nog een paar keer en ging toen weer verder waar dat ze gebleven was. Ze kon niet blijven huilen. Dat zou het er niet makkelijker op maken. Als hij nu ook eens stopte met dat gegrien dan was het voor haar ook makkelijker.

De koffiepot pruttelt. Elena pakt een kom en giet hem vol. Ze neemt nog een koekje uit de schaal dat het meisje gebracht had en zoekt een lekker plekje op in een van de leunstoelen in haar kamer. Ze mist haar moeder nog steeds. Soms als ze ’s avonds op bed ligt ligt ze er wel eens aan te denken. Hoe zou haar moeder gereageerd hebben op de komst van een kleinkind? Ze wist zeker haar moeder zou het leuk gevonden hebben en haar in alles steunen. Maar ja, ze zal niets meer voor haar kunnen doen. Andere keren komen langzaam de tranen weer. Dan huilt ze alles er uit. Dan moet alles gewoon even naar buiten. En dan valt ze soms met die ene vraag in slaap. Waar dat ze nog nooit een antwoord op heeft gekregen. Mama, waar ben je?

© Copyright heije

Ingezonden door

heije

Geplaatst op

09-01-2013

Tags

Mama Tranen Verdriet Vriend