Een nieuw begin

Een nieuw begin

24 juli 2011. ‘Wat is hierop uw antwoord?’ spreekt de ambtenaar. Zowel door de man en de vrouw wordt er overtuigend ‘ja’ geantwoord. De bruid en de bruidegom geven elkaar een kus, vervolgens lopen ze samen het altaar af.

2 jaar terug …

Het is één van de mooiste zomerdagen. Julia en Rick rijden samen na een romantische dag op het strand in de cabrio weer richting huis. De laatste zonnestralen vallen op hun gezicht. ‘Get Lucky’ van Draft Punk klinkt luidt op de radio. Muziek is Julia haar passie, ze doet een hele dag niets liever dan de nieuwste songs luisteren. ‘Weet je onze eerste ontmoeting nog?’vraagt Julia. ‘Die zomer op Kreta, ik lag een boekje te lezen toen jij de bal “per ongeluk” tegen me aan schoot’. Rick begint te lachen. ‘Ja ik weet het nog als de dag van gister’ antwoord hij. ‘Dat was echt de mooiste zomer van mijn leven’ zegt Julia. Samen dwalen ze weg bij die mooie herinneringen. Ze kijken elkaar aan. Dan horen ze een harde klap, vervolgens raakt de auto van de weg. Julia voelt een ondragelijke pijn voordat alles zwart word.

Samen lopen we op het strand, met zijn hand in de mijne. Hij kijkt me aan met zijn mooie twinkelende ogen vol verwachting. Ik zie het licht van de maan glinsteren in de zee. Hij ziet dat ik het koud heb, en slaat daarom zijn mooie brede armen om me heen. Daar staan we, alsof de wereld eventjes alleen van ons twee is. Het voelt net als een droom, zo mooi en het voelt zo vertrouwd. Een gevoel dat geen enkele jongen mij ooit eerder heeft gegeven. Hij lacht naar me met zijn parelwitte tanden. Ik kan niet lang genoeg naar hem kijken. Dan komt hij langzaam dichterbij, hij raakt mijn gezicht zachtjes aan en dan raken zijn lippen de mijne.

Zomer 2009. Rick zit in de wachtkamer te wachten totdat het bezoekuur begint. Hij kijkt naar de bos bloemen die hij mee heeft gebracht. Julia ligt inmiddels al bijna een maand in coma, wat als jaren voelt. Elke dag zonder haar voelt als een marteling, als iets wat je van binnen opvreet. Vrienden zeggen dat ik leuke dingen moet gaan doen om wat afleiding te hebben. Maar mijn hoofd staat er nog niet naar om op stap te gaan met de gedachte dat Julia hier in deze toestand ligt. s’Avonds zit ik alleen op de bank aan de sterke drank om de pijn te verzachten. Kon hij de tijd maar terugdraaien, dan kon hij deze verschrikkelijk nachtmerrie voorkomen. Maar het leven is oneerlijk. Zijn gedachten worden verstoord door de deur die open gaat. ‘Meneer, u mag binnenkomen’ zegt de verpleegster. Hij loopt naar de deur. Daar ligt ze dan, precies hetzelfde als alle andere dagen. Alsof haar ziel allang is opgestegen. Hij doet de bloemen in een vaas en blijft dan de rest van de avond bij haar zitten.

Alles om me heen is wit, geen kleur van de bomen of van het gras is meer te zien. Ik houd van de natuur, vooral hier tussen al die bergen. Er gaat geen winter voorbij zonder dat ik op wintersport ga. Het is een soort verslaving waar je het hele jaar naar uit kijkt. Ik adem de frisse lucht diep in. Ik ga in de sneeuw zitten en doe mijn ski’s aan. Ik zie Rick vanuit mijn ooghoeken de skilift uitspringen. Rick is meer van het snowboarden, hij heeft het me wel een keer geprobeerd te leren, maar dat was niet zo’n groot succes. De zon begint volop te schijnen. Zo sexy de manier waarop hij de piste af gaat, elke keer weer krijg ik kriebels in mijn buik als ik zijn lichaam zie. Ik zet mijn bril op en volg hem de piste af.

Winter 2009. Het is kerstavond, ik ben onderweg naar mijn ouders om samen met ze te gaan eten. Voor mijn idee is het nog nooit zo donker geweest. Ik had deze avond graag met jou willen zijn, samen op de bank onder een dekentje met warme chocolademelk. Of samen dansen tot diep in de nacht op goede muziek. Jammer genoeg gaat dat niet. Gisteravond ben ik weer de hele avond bij haar geweest. Volgens de dokter moest ik tegen haar gaan praten, de kans dat ze wakker wordt is dan groter. Ik heb van alles verteld en voorgelezen uit haar lievelingsboek. Volgens mij vond ze het wel fijn dat ik dat deed.

Ik gooi zover als ik kan de stok het hoge gras in. De hond rent er als een wilde achteraan, hij pakt de stok in zijn bek en brengt hem dan weer rustig naar me toe. Ik ruik de geur van de lente, de geur van de bloemen die weer beginnen te bloeien. En het geluid van de vogels s’ochtends als je wakker wordt. De lente is mijn favoriete seizoen, voor mij voelt het na de winter als een frisse nieuwe start. We lopen verder. Ik zie twee oude mensen op een bankje zitten. Wat lijkt me dat heerlijk om zo oud te worden, ik zou later niets liever willen.

Lente 2010.‘Hieperdepiep hoera, hieperdepiep hoera!’ met de hele familie staan we bij het bed van Julia. 28 jaar is ze geworden. Iedereen heeft cadeaus voor haar meegebracht. Als ze wakker is heeft ze er heel veel werk van om alle cadeaus uit te pakken en alle kaartjes te lezen van vrienden en familie. Ik kan niet wachten om die lach op haar gezicht weer te zien, het geeft me energie als ik haar zie stralen. Ik kan niet wachten om allemaal leuke dingen met haar te gaan doen als ze weer de oude is.

Het enige wat ik kan zien is zwart heelal, ik zou niet weten hoe ver weg ik ben. Ik weet niet eens waar ik ben. Ik weet wel dat ik iets mis, maar wat dat is kan ik niet achterhalen. Ik hoor stemmen en ik voel dat er mensen aan me zitten. wat willen ze van me? Waarom kan ik niet bewegen? Ik voel een tinteling in mijn lippen een gevoel dat ik ken, maar ik weet niet wat. Ik voel me opgesloten en wil eruit, maar ik weet niet hoe. Ik hoor steeds meer stemmen, ik hoor mijn naam, ze hebben het over mij. Wat is er gebeurd, waarom voel ik mij zo anders als normaal?

‘Eens even kijken, wat moest ik nou allemaal halen’ mompel ik in mezelf. Zo stom is dat, ga je naar de supermarkt om boodschappen te doen en vervolgens vergeet je wat je zou halen. Julia kon dat soort dingen altijd heel goed onthouden, zonder er enige moeite voor te doen. Inmiddels zit mijn kar al aardig vol, iets te vol. Ik kan er maar niet aan wennen om boodschappen te doen voor één persoon. Bij de chocolade blijf ik even staan. Ik pak de doos met zeevruchten. Die vindt Julia zo lekker denk ik bij mezelf, en ik stop ze in de kar. Met de volle kar loop ik richting de auto. Dan gaat mijn telefoon. Ik schrik, het is het ziekenhuis. ‘Hallo, met Rick Schuurman’ zeg ik. ‘Ja’...’oke bedankt’…’ik kom er direct aan’…’tot ziens’. Ik stop mijn mobiel weg en spring in de auto richting het ziekenhuis.

Ik heb het idee dat de duisternis steeds meer afneemt. Alsof er steeds een beetje licht bij komt. De mensen praten steeds harder en ik wil reageren maar dat gaat niet. Er wordt aan me gezeten van alle kanten, maar ik kan niks terug doen. In een keer is het stil. De stilte wordt doorbroken, ik hoor iemand mijn naam zeggen. Die stem herken ik, die vertrouwde mannenstem. Dan voel ik zijn handen op mijn arm langzaam naar mijn gezicht glijden. En dan voel ik een zachte kus op mijn lippen. Mijn ogen worden zowat verblind door het licht. Het duurt even, maar dan zie ik hem naast mij op bed zitten. Het is hij, de man van mijn dromen.

Ik ren het ziekenhuis binnen. Ik vlucht de trap op, want de lift gaat me te langzaam. Kamer 34…35…36…37. Ik wacht even voor de deur totdat de artsen en de verpleegsters weg zijn. Ik loop de kamer in. ‘Julia’ zeg ik en ik ga naast haar zitten op het bed. Ik pak haar handen beet en streel haar armen. Haar ogen bewegen en haar handen geven een soort schokjes. Ik geef haar een kus en dan gaan haar ogen open. Ze kijkt me met vol bewondering aan en dan lacht ze.

Een jaar later …

Het is vandaag precies een jaar gelden dat Julia uit haar coma is ontwaakt. Het is een zware tijd geweest. ‘Wat neem jij als dessert?’ vraagt Rick. ‘uhm, ik zit te twijfelen tussen de cheesecake en de appeltaart’ antwoord ik. Als ik weer opkijk zit Rick naast me op zijn knieën. Ik sla mijn hand voor mijn mond. ‘Julia, wil je met me trouwen?’vraagt hij. Ik antwoord ‘ja’ en vervolgens begint iedereen in het restaurant te klappen.

The end.

© Copyright marezijlstra

Ingezonden door

marezijlstra

Geplaatst op

30-09-2013

Over dit verhaal

Ik heb dit verhaal geschreven als opdracht van school.

Tags

Ambtenaar Liefde