Don't dream your life, live your dream

Don’t dream your life, live your dream …….

Hoe doen mensen dat toch? Ik ben nu 43 jaar en nog steeds weet ik daar het antwoord niet op. Wat is dan mijn droom? Mijn droom is schrijven ……. In mijn hoofd ontspinnen zich hele verhalen, met hoeveel boeken ik in gedachten al niet begonnen ben. Een enkele keer ben ik ook daadwerkelijk met het schrijven van een ‘boek’ begonnen. Maar na tien A4-tjes weet ik het dan niet meer. Wat op papier staat is onsamenhangend en van de hak op de tak waardoor ik zelf de draad al snel kwijt ben. Korte verhalen schrijven kan ik wel, als de beste! Reactie’s op artikelen in de krant kan ik enthousiast en vol vuur op papier krijgen. Ik heb geen fantasie, het moet wel ergens over gaan. Ik ben erg geïnteresseerd in het wereldnieuws, zelfs het weer vind ik interessant. Maar bedenken wat Harry Potter op zijn bezemsteel allemaal beleefd…… Nee, daar kan ik geen brood van bakken.

Vorige week had ik het plan bedacht om dan maar eens te proberen een kookboek te schrijven. Ik kook graag, heel graag! Ik kan het ook best goed, vind ik zelf. Ik heb zelfs recepten die ik zelf bedacht heb. Meestal op basis van een ander recept, waarschijnlijk omdat ik niet genoeg fantasie heb om een recept vanaf de grond te bedenken. Maar toch …… een bestaand recept zo aanpassen naar mijn eigen smaken, vind ik ook een recept van mezelf. Ik ben begonnen met het in kaart brengen van die recepten. In mijn gedachten wil ik dan al die recepten gaan bereiden, er mooie foto’s van laten maken en er leuke verhalen bij schrijven. Op zich een leuk idee, maar dan begint het in mijn hoofd te spoken ……. Wie zit er eigenlijk op mijn recepten te wachten? Wat onderscheidt mijn verhalen en recepten van een ander? Zijn er eigenlijk niet gewoon al heel veel van dat soort boeken op de markt? En dan zit ik vast, want wat moet ik doen om mezelf te onderscheiden? Wat moet ik doen om mijn boek meer bijzonder te maken dan al die kookboeken die al bestaan? En daar zit het knelpunt ……. Datgene waar ik goed in ben, daar zijn zoveel mensen goed in! Zoveel mensen kunnen prima koken en recepten bedenken. Zoveel mensen kunnen leuke dingen schrijven, wat zou dat van mij dan zo bijzonder moeten maken?

Zo had ik eens bedacht dat ik misschien op kleine schaal wel mijn eigen cateringbedrijfje zou kunnen beginnen. Ik maak en maakte vaak leuke en lekkere hapjes voor verjaardagspartijen van vrienden en familie. Dan zeiden ze steeds; Goh Chris, daar moet je wat mee doen. Begin je eigen bedrijfje! Nou, dat leek me wel wat. Dus ik aan de slag met het bedenken van bepaalde hapjesschalen, een folder met prijzen. Weken ben ik er mee bezig geweest. Tot het moment komt dat je het lanceert en dan is er geen hond die ook maar wat wil bestellen! En zo gaat het bij mij altijd, als het voor nop is wil iedereen wel, maar zodra ervoor betaald moet worden wil niemand meer. Zo maakte ik vorig jaar voor een vriendin een heel scala aan hapjes voor haar verjaardagsfeest. Er moest voor 20 man aangerukt worden, dus daar had ik inkopen voor gedaan. Alles vers, niks uit een potje, het zag er prachtig uit! Uren heb ik in de keuken gestaan en ik berekende alleen de kostprijs van 85 euro. Toen het op afrekenen aankwam, vond mevrouw dat het met 50 euro ook wel betaald was. Hoe belazerd voel je je dan? Mijn fout hierin was dat ik niet van tevoren een prijsopgave heb gedaan. Maar 85 euro voor hapjes voor 20 man …… Dat leek mij zeker niet teveel. En ik? Ik zeg dan ook nog ‘laat maar zitten’.

En daar zit dan ook meteen een ander knelpunt; Ik kan niet handelen, ik heb geen zakelijk inzicht. Ik kan dingen maken, maar heb geen idee hoe de administratieve en commerciële kant werkt. Ik ben te goed van vertrouwen en wil niet teveel vragen voor de dingen die ik doe of maak. Sommige mensen voelen dat feilloos aan en schromen niet om daar misbruik van te maken. En ik laat me daardoor uit het veld slaan. Dan denk ik; Laat maar zitten. Als het zo moet dan doe ik het wel niet. En dan stop ik ermee. Maar het vreet wel aan me. Ik wil zo graag die dingen doen die ik leuk vind, daarmee mijn brood verdienen …….

In mijn droom zie ik mezelf op een mooi zonnig eiland in een leuk huisje achter de computer zitten. Om mijn boek te schrijven uiteraard! In dat huisje zit een mooie grote keuken, waar ik al mijn recepten uit kan werken en vorm kan geven. Natuurlijk gebruik ik dan zoveel mogelijk ingrediënten uit eigen tuin of van de plaatselijke markt. ’s Avonds met de kinderen lekker buiten eten met een goed glas wijn. Weg uit kikkerland Nederland, met zijn steeds grimmiger wordende economie, steeds groter wordende werkeloosheid en uitzuigerij van burgers door steeds weer opnieuw uitgevoerde bezuinigingen. Werken doe je hier alleen nog maar omdat je te trots bent om je hand op te houden voor een bijstandsuitkering. Maar de uurlonen zijn tegenwoordig zo laag, dat je eigenlijk gek bent dat je nog werkt en die bijstandsuitkering lonkt. En nog steeds ben ik niet zo ver dat ik dat doe. Nee, in plaats daarvan ga ik trouw elke dag mijn schoonmaakbaantje uitvoeren, waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Mijn lijf vertoond mankementen en kan het eigenlijk niet meer. Maar je doet het toch …. En met de fooi die je daarmee verdiend knoop je dan elke maand weer de eindjes aan elkaar. Ik doe het ook om het commentaar van de buitenwereld, daar schijn ik nogal gevoelig voor te zijn. Maar misschien vind ik ook wel gewoon dat ze gelijk hebben. Als je een weekendje weggaat terwijl je werkeloos bent, vragen mensen waar je dat toch van doet. Als je een weekendje weggaat terwijl je werkt, vraagt niemand je wat. En ondertussen beseft blijkbaar helemaal niemand dat je net als een bijstandstrekker van het minimum leeft. Frappant maar waar! Ergens in dit leven heb ik iets gruwelijks fout gedaan. Ik werk al vanaf mijn 16e, dus dat is al zo’n 26 jaar. Maar ik heb in mijn leven nog nooit zo weinig verdiend als nu, ben steeds maar weer achteruit gegaan in uurloon. Of zou het leven gewoon zoveel duurder geworden zijn? Ik heb werkelijk geen idee.

En nu schrijf ik het allemaal op, de woorden vloeien eruit. Maar wat doe je daar dan weer mee? Opslaan op je laptop en je kijkt er nooit meer naar om. Ik zou het ergens naartoe kunnen sturen, maar waarheen? En waar gaat dit verhaal nu eigenlijk over? Over mijn droom? Of over mijn frustratie dat ik niet over de eigenschappen beschik om die droom te verwezenlijken? En misschien is het ook wel helemaal niet realistisch ……. Dus ga ik voorlopig gewoon weer door zoals ik altijd al deed; met dromen!

© Copyright Christina

Ingezonden door

Christina

Geplaatst op

11-09-2013

Over dit verhaal

Hoe verwezenlijk je een droom?

Tags

Droom Onzekerheid Trots