Bijna perfect zwart

Donkeren ogen kijken me aan , ik kan er geen kleur aanbinden.
Ze maken me bang zo groot en brandend door m'n ziel.
Een tertiaire kleur of bijna perfect zwart dat is het enige wat er door mijn hoofd gaat.
Bijna perfect zwart om in te verdrinken en nooit meer boven water te komen.
Plots binnen een paar seconde ben ik omringt door kleine meisjes met doorzichtige vleugeltjes
mijn brein probeert een diagnose te stellen. Elfjes, kleine wezentjes uit sprookjes.
Ik raak de controle kwijt , dingen die niet feitelijk uit boeken zijjn te leren
desorganiseren me. De omgeving veranderd en het ruikt hier naar zoete appelthee en mos.
Snel kijk ik om me heen en zie dat ik in een bos sta nog steeds omringd door elfjes.
Ze zijn z'n 20 cm groot schat ik met rood golvend haar.
Ze vliegen allemaal een voor een wat omhoog. Hun liefelijke gezichtjes vervangen tot een
grijze huid met een goed zichtbaar schedel. De ogen worden perfect zwart en uit hun monden
loopt een stroom van vers rood bloed.Ik draai me met een ruk om maar ook daar zijn elfjes
op de hoogte van m'n hals. Ik slaak een kreet en voor dat ik er erg in heb word ik bestormt
door een leger van dertig elfjes.Kleine maar pijnlijke beetjes voel ik in mijn lichaam.
Groen lichtgevend slijm vloeit in de wondjes.Uit mijn mond komt een kreet van pijn.
Dit brand erger dan ik ooit gevoelt heb.De elfjes daar in tegen maken een krijsend geluid.
Langzaam begeeft mijn lichaam het en zak ik neer.Ik hoor niks, mijn ogen nog wijd open maar
krijg niks mee. Mijn huid word grijs, mijn buiten steken uit en mijn ogen worden
perfect zwart.Er glijd iets warms langs mijn kin , iets zoals vers rood bloed

© Copyright isabel vrieze