Huilende maagd

“ Maybe you will come back, some cold and rainy day when summer is over, sun will not return, or stay away autumn and winter, somewhere out of town, I shall learn to swim to the moon above my life and I will wait, till you take me back where I belong.” het leek Etarius , zanger van de blote band, geen gek idee eens een lied in het Engels te brengen. Het ging niet goed met de economie, en Engelstalig verkocht veel beter dan in het Nederlands. Hij was al bezig met het ontwerpen van een hoes voor zijn nieuwe cd, die niemand via het internet kon downloaden.
Op een zondag, het was tijdens de meimaand, de vogels zongen opgewonden, trok hij in gezelschap van een blikje bier en een banjo naar het Amsterdamse Oosterpark voor een plek onder de bomen. Hij zong daar met stoutmoedige stem:
“ Maybe you will come back, some cold and rainy day when summer is over, sun will not return, or stay away autumn and winter, somewhere out of town, I shall learn to swim to the moon above my life and I will wait, till you take me back where I belong.”
De voorbijgangers waren niet direct laaiend enthousiast, zijn stem was moe, zij hielden meer van de Eagles, zijn banjo raakte ontstemd, sommigen gunden hem een weemoedige blik, maar van de grijpstuivers die er aan het begin van de avond in zijn pet lagen kocht hij een patatje oorlog zodat zijn buik weer vrede had. Met een klein beetje voedsel in de maag was het leven voor de Amsterdamse zwerver een heel stuk aangenamer. De mensen in de daklozenopvang waren inmiddels aan zijn gejammer gewend. Hij dacht zelf dat hij een muzikaal genie was, zij dachten daar anders over, maar zij steunden zijn besluit om aan de voice of Holland mee te doen. Er draaide geen enkele stoel om tijdens zijn auditie, maar het publiek had van zijn voorstelling genoten, zij zagen wel in dat er in hem een artiest school, zij dachten dat de mening van de jury voortgekomen was uit vooroordelen en commerciële belangen.

Uit het hele land kwamen er telefoontjes van café-eigenaren die op zoek waren naar een zanger als Etarius. Steeds meer mensen leerden Etarius kenden, ze vonden zijn muziek behoorlijk tof. Het geld dat hij verdiende spaarde hij op voor de opname van zijn muziekalbum: “Flowers of summer.”

“ Maybe you will come back, some cold and rainy day when summer is over, sun will not return, or stay away autumn and winter, somewhere out of town, I shall learn to swim to the moon above my life and I will wait, till you take me back where I belong.”

klonk er in de opvang voor psychiatrische patiënten waar ook Alfons verbleef. Toen Etarius eindelijk de zaal met zijn banjo verliet zette Alfons de radio aan.

“Ik heb het gered in de jungle van het leven, op de een of andere manier kwam ik er doorheen, ik wist niet hoe verloren ik was, totdat ik jou tegenkwam, ik was niet compleet verslagen ik had het gewoon gehad, ik was droevig en treurig, maar jij liet me voelen ja, jij liet me voelen glanzend en nieuw, als een maagd, voor de eerste keer aangeraakt, als een maagd omdat ik jouw hart hoorde kloppen naast mijn hart. “

Madonna liet haar zangkunsten via de liedjesradio de kamer binnen stromen.

Ja, die verliefdheden gaan soms over, dacht Alfons bij zichzelf, een week na zijn verhuizing.
Hij moest bekennen dat hij ook niet wist waarom, maar hij snapte wel, gezien de aard der dingen en de cyclus van Alles, dat het zo ging Hij moest aan Pessoa denken, dus de vraag of hij nog steeds zoveel las was wel beantwoord. Van alles eigenlijk.
Hij woonde inderdaad weer in Amsterdam. Hij genoot eigenlijk van de absentie van drukte. Wat betreft dichten kwam er weinig van terecht. Hij schreef wel eens iets op een los blaadje of in een notitieblokje, maar niets noemenswaardigs. Hij was meer spons dan kraan.
“Ik heb het gered in de jungle van het leven, op de een of andere manier kwam ik er doorheen, ik wist niet hoe verloren ik was, totdat ik jou tegenkwam.”
Madonna klonk hijgerig, dat kwam niet door haar leeftijd.

Alfons draaide aan de knop van de radio, een andere zender met andere muziek.
“Ik probeerde er om te lachen, het te bedekken met leugens, ik probeerde erom te lachen, de tranen in mijn ogen verscholen omdat jongens niet huilen, jongens huilen niet.” de liedjesradio klonk zachtjes en liet een lied van the Cure horen.
Alfons had de piano aan de buurvrouw gegeven. Hij zat bij de paashaas, kerstfeest te vieren in een ruime villa, die zij van sinterklaas had gekregen. Hij herinnerde zich de dagen dat jullie in de rode sportwagen door Europa reisden, kampeerden op de meest afgelegen plaatsen bij rivieren, meren, in bossen aan de rand van steden, dorpen, gehuchten.
“Ik probeerde erom te lachen, de tranen in mijn ogen verscholen omdat jongens niet huilen, jongens huilen niet.” Alfons voelde tranen in zijn ogen opkomen.
Dit jaar zou alles anders zijn. Alfons las jouw brieven nogmaals nauwkeurig door, en begreep waarom jullie afscheid moesten nemen. Er zat te weinig ruimte in jouw denken om hem nog te kunnen begrijpen, en Alfons kon niet meer tegen die belerende oppervlakkigheid.
“Ik zou je vertellen dat ik van je hou, als ik dacht dat je zou blijven, maar ik weet dat het geen zin heeft, omdat je me al geruime tijd hebt verlaten.” klonk er zachtjes door de liedjesradio, terwijl Alfons liefdevol aan jou dacht legde de paashaas een ei in de schuur, naast het droef betraande kerstkindje. Het jaar was bijna afgelopen, er waren voldoende redenen om afscheid te nemen. Een traan rolde over zijn wangen, en daarna nog een traan en nog een traan. Hij vond het erg dat hij nog maagd was.

© Copyright mobar

Ingezonden door

mobar

Geplaatst op

12-08-2013

Over dit verhaal

11-February-2013, geschreven na het luisteren van muziek.

Tags

Huilen Maagd Muziek